Kadınım Şiiri - Murat Kalaç

Senin saçların sarı,gözlerin yeşil ırmak boyu.
Tenin beyaz; kar tanesi gibi.Dudaklarında hafif bir çingene pembesi gizli.Öpüşünde o yumuşak sertlik,dokunuşunda uysallık.
Neydi bağlayan bizi birbirimize?
Gözlerimizi baştan çıkaran,ellerimizi kenetleyen sımsıkı...
Ve soluğunu mühürleyen soluğuma.
Asi ruhunu sevdi belki ruhum,başkaldırını hayata ve umarsızlığını.Seninleyken bile seni düşünmek...Hele yokluğunda nasılım bu taş duvarlarda biliyor musun?
Ve gecenin dayanılmaz ağırlığı inerken hücreme duyuyorum eski bir türkü yakıyorsun odanda.
Uzaklıklar...mesafeler...acılar...
Bunlar demleyecek yürek çayımızı.
Hani bunalır ya insan sıkıntılardan,dertlerden; yenildim,der.Beni düşün o zaman ve hala güçlüyüm de.Hala aşığım de,gözlerim hala seninle de.
Dudaklarını uzat yine bana.
Ellerini uzat.Yanında olmasamda ellerimi hissedeceksin...
Biz lanetlendik kadınım.Ve birbirimize bağlandık.
Dua et benimle o zaman bu lanet hep sürsün.Ayrılık:Korkmuyorum dersem yalan.O bile değersiz kalıyor sevgimizi düşündükçe.
Ve düşmanlar yeniliyor tek tek.Zaman saygıyla eğiliyor önümüzde...
Sarıl bana,sımsıkı.
Sen ben oldun bak,ben de sen...
Sakın uzaklaştırma beni kendinden.Hep böyle kal.İnkar etme erkeğinim.Sende kadınım...