Kadın Ve Gökyüzü Şiiri - Fulya Aras Koca

KADIN VE GÖKYÜZÜ

Bir’im bir
İki’m iki

Bugün,
bir ses duydum.
Duyduğum sesten korktum.

Üç’üm üç
dört’üm dört

Evet evet,
yabancıydı bana o ses.
Tanıdık değildi.
Tanıdık olamazdı.
Kimdi ki, o acı ile isyan eden?

Bilmem!

Beş’im beş

Çok derinden geliyordu, belli, öyle ki kadının her bir kelimesi, bin bir artçı elem
Her bir kelimesi,
belli,
sevinç yoksunu yaşlarca yıkanmış.

Altı’m aşk

Kabuldü oysa hani hep onun sol yanı.

Yüreği umman,
gülüşü gamze çiçekleri...

Yedi’m yarım

şimdi biri yarasına tuz basmış
veee

Sekiz’im eksik

Ömrünce inandığı insanlık sonatı, üflemeli, yaylı tüm o çalgılarca, bir anda, uzak hatıraları üflüyor sanki, yüreğine bıraktığı tüm tortularıyla,
yaylarını gere gere...

Dokuz’um doğrak

Kadın
çığlık çığlığa...

ve ben tanımıyordum o kadını...

On’um oğlak

Söylenmemiş tüm o sözler, söylendikten sonra, büyük
bir sessizlik bıraktı ardına

Bakındı kadın, tükenmişliğinde kendini ararcasına

irkildi kadın
İrkildi
iliklerine kadar.

On bir’incisi yağlı çörek

Kısa kısa soluk alışverişinde belliydi çok uzun yıllardır nefessiz kaldığı.
Öylesi hayata ve kendi gerçekliğine karşı yabancı.
İliklemek istedi hırkasını en üst düğmesine kadar.
Bildiği tek şey sırf buymuşcasına.

Ama kopmuştu bir kere ilmekler ve tutamıyordu yakasını onu ala aşağı eden gerçekler

Ve çocukluğundan hatırladığı şarkı bittiğinde
Kadın gözlerini çevirdi semaya.

Gördü işte o an,

Gökyüzü de bölünmüştü bin bir parçaya onun çığlığında.

Ve kadın anladı ki
bitmeyecek bir kavgaydı aslında sadece kendisi ile arasında.

Kadın,
susma
söyle!

Sen
dost musun
yoksa düşman mı bana?

Fulya Aras Koca