Kadın İmgesi Şiiri - Atilla Birkiye

Anılar insanın yakasını bırakmıyor, dolunay gecenin
sâkinliğinde yavaş yavaş yükseliyor, yıllar geçtikçe güzel
anılar özlem duygusuyla anılıyor, kötüler ise acı, içte sızım
sızım ancak bellek bunlarla dolu; doya doya bakmalıyım,
gerçi her dolunaya yaşadığım sürece böylesine bakacağım
gibi geliyor, bunca zaman doya doya bakmışsam, hele
Saros’da, hele hele gençliğimin bahçeli Bakırköyü’nde, kırk
yıl olmuş o kutlama kimilerinin gözü yaşlı, kederli bir gün,
üstelik nereden bilelim daha ne acılar yaşanacak, o zamanlar
on yedi yaşındayım, ağbilerine özenen bir sonraki
romantik kuşaktan, o kuşağın daha başındayım, on yedi yıl
İstanbul’da yaşamışım, sonrasındaki kırk yılımı da; dolunay
yükseldikçe rengi beyaza doğru dönecek ama bu hali çok
etkileyici, yarın ve sonraki günler giderek eksilecek, kaç kez
izlesem de görsel haz nesnesi, bir çağrı davet Boğaz’a düşmüş
ışık yolu ki şimdi turuncudan sarıya dönmüşse, haklıyım,
kadın imgesi.

(İstanbul’da Mavi Bir Tereddüt, Literatür yay. Nisan 2013)