Kaderime mektuplar Şiiri - Nejat Karagöz

Söylemek İstiyorum;
Gönlümü daraltan,
Yüreğimi sıkan şeyleri...
Haykırmak istiyorum;
Sesim dağlardan yankılanıncaya kadar,
Yüreğim eriyinceye kadar haykırmak...
Söylemek istediğim;
Senin yokluğunda çektiklerim
Anlatmak istediğim,
Sensizliğin bana ettikleri...
Dayanamıyorum, fikrimin sende kalışına
Dayanamıyorum düşüncelerimin çözülüşüne
Sende kalmasına aklımın, varlığımın...
Haykırmak istediğim işte bu benim,
Sensiz zamanlarda seni düşünmek
Gurbete kalkan bir treni andırıyor bana
Mahzun ve umutsuz el sallayışları hatırlatıyor
Sayısız mendiller ve eller
Geliveriyor gözlerimin önüne;
Trendekiler hep sen,
El sallayanlar hep sen,
Acı düdük sesi senin sesin sanki..
Savrulan dumanlar senin gözlerinin buğusu
Gelmek yokmuşçasına gidiyorsun,
Dönmemecesine giderken alıp götürdüğünse benliğim...
Sensiz ne yapayım ben kendimi,
Mendiller, eller, dumanlar senin olsun..
Benliğimi alma giderken
Ben yalnız
Sensizliğin bana ettiklerini yazayım
Kaderime mektuplarımda...