Kaderime Şiiri - Yavuz Bilgiç

“Ona, hiç sevmediği, beceremediği şeyi yaptı yine; şiir yazdı. Durup dururken gitti eli kaleme öylece. Allem etti kallem etti, yazdı yine el. “Kadir’ime…” dedi yazdı. “Kaderime…” diye ekledi.
...
Bu şehirde…
peşinde olduğun ise Aşk;
kayboldun!
Benim gibi…

Sanki kaçtım da ne oldu?

Yine, O oldu...
Gidebileceğim, gittiğim yer; en uzak.
Yine doğduğum yere döndüm.

Kahrolası dünya yuvarlak!

Belki de…
Belki de sussaydık öylece; bigâne.
Dururdu dünya, durulurdu...
...hasretin suyu bulanık.

Ne uzak olacaktı bu şehir;
ne kayıp, ne kaçık...

Kaçıp kendime seni bulacaktım.
Bu zamansız şehir(de); uyanık...
... uyanıp.”

KADERİME…”