Kader Yarası Şiiri - Kağan İşçen

sokağın oldum da benleşti balkonların bekleyişi
sırra kadem bastı
göz pınarlarından içtiğim hicran ateşleri
yangınlarını içtiğim o yolculukta
dudaklarının al benisiyle güneşini saplamıştın yüreğime
ve artık
sensiz gün doğumlarında daha bir senleşiyor yalnızlığım
ben ben olmaktan çıkıyorum
kaderin oluyorum o kapkara yolculukta
kudurgan o soluksuzlukta
sonsuzlukta....

yaralarım iyileşmeyince çöl kumu bastım boşluğuna
bırakıp gittiğin her yer sonsuzluk kumuyla boğucu
sert rüzgarların insafında divanesiydim saç tellerinin
şimdi oluk oluk kanayan fırtınaların habercisiyim
saç tellerinin tel örgüsünde...

suçuydum hayatın
ellerinden uzağa düşünce el yordamım
sanki ömre zarar bir kargaşada
bir tek kaybolmak kaygısıydı
sonunu görmek imkansız kış ikindileri boyunca
senin beni görmediğin yerde yok olur zaman
hicran ki hayatın kader yarası
yırtık hırkası ömür kışımın...

dışarıda sancılarıma kötü komşu yağmurun penceremden uzak nazı
içeride üzerime yürüyen bu akşam alacalığı acımasız
sensiz kör noktası yarına heveskâr ağlayışların
oysa ben ara şoselerin babasıydım keşmekeşsiz gölgelerimle
gelirsen benden çok menzilsiz yollar sevinecek
sabahsız sabahların sonrasız çilesinde...

ilkimde acı kahve yarısı sonumda kirpiğin
çam sakızı
sayıklarken orman börtü böcek ve en uzak liman
yüreğimin yazmaya korktuğu o son şiiri
ismine hazırlanırken bütün sesler
yittiğim yerde başlarsın
acı kahve yarısı yokluğun başlar
çünkü aşk aşksa yokluğuyla da soyunur sonsuzluğun turuncu ufkuna
yaralıdır kader
nefesimdeki nefes sesinin dinmez uğultusunda...