Kader Demesek Bu Ayrılığa...

En eski yarınlardan çıkıp gelsen şimdi
Şah damarıma sıkışıp kalmış yalnızlığıma
Ağır bir kurşun gibi saplansan
Kalsan kınalı gecelerimde
En yeni dünleri paylaşsak
Gözlerimden aksan / sessizliğe soyunsak

Son şiire birlikte düşsek imge imge
Bir ağıt parçasıyla tutuştursak yüreklerimizi
Alevlere sarılsak, yansak
Huzur aydınlığında yaşasak günü
Ölüm gölge olmasa gülüşlerimize

Sıradan bir gecede
En şiddetli depremlere karışsa çığlıklarımız
En kuytu gerçeklerde sakladığın sır olsam
Ve dudaklarında anlam bulsam
Yeşil düşler kursak,mavi gökyüzüne inat
Dört mevsim sevsem seni / tıpkı İstanbul gibi

Leyla’yı kıskandırsa bana olan aşkın / dağ bakışlım
Eteklerine dolansa çıplak ayaklarım / yaram olsan
Çarene düşsem çaresiz
Hasreti öğütsek değirmen taşlarıyla
Asrı şahit yapıp, şafağın kızılında savursak tanelerini
Kenarları oyalı bir mendile satsak yağmurları
Tadını unutsak / biz güneşle ıslansak

Yakın gurbetlerde anılmasak
Uzak memleketlerin yollarına düşse gölgemiz
İki dilim ekmek bir yudum su olsa aşımız
Bir de kara toprak açsa bize bağrını / yatağımız
Şimdi yanımda olsan, yüreğine yaslansam
Her gece yokluğunla yok olup, yalandan yaşamasam günleri

Ağladığımı bilmiyor hiç kimse / hatta gülüyorum çok zaman
Gidişinde kaldı gözlerimin yaşı
Sahi,kader demesek bu ayrılığa, olmaz mı?