Kaçış Şiiri - Fatih Hüseyin Nanelidere

Yine kan kusardı gece,
Her şey bir ikindi vakti başlamıştı.
Yorgundu sokaklar
Uğultusu körpecik bedenlere vuruyordu.
Şehir sakin ve mutsuzdu
İğreti bir boşluk vardı
Bomboş bir hayal ve kalp ağrısı.
Sıcak bir temmuz veya
Soğuk bir aralık akşamı,
Kaçıyordu her şey........

Trenler, otobüsler, vapurlar
İnsanlar kaçıyordu.
Ben kaçıyordum,
Bu şehir kaçıyordu.
Deniz bile alev alev kaçıyordu,
Sen kaçıyordun.
Gözlerin, düşlerin ve umutsuzluğun
Hepiniz, hepiniz kaçıyordunuz.
Martılar bile gelmedi,
Kırlangıçlar nerede?
O gözlerini aydınlatan ışık,
O ezan sesleri nerede.
Boğuk bir umudun tadı bile yok
Fısıltılar, fısıltılar, fısıl-, fısıl-......

Ses; ince bir nağme
Kayıp umutlar,
Denizin buruk tadı,
Kuşların o aheste uçuşu.
Karanlık çöküyor,
Minarelerini bile göremediğim bu şehire.
O yokuşu,
Hani var ya...
Köşe başında simit satan çoçuğu,
Balkonda çamaşır asan kızları,
Ve dahi umudu bıraktığımız sokağı,
Bırakıp kaçıyorlar.....

Sessizlik, sessizlik
İnce bir nağme
Yitik bir sevgili
Bu kayıp şehirde
Niye her şey kaçıp gitti!
NİYE? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ?