Kaçış Şiiri - Aybala Şahinoğlu

Her köşe başında fazlalık gibi,
Duvardaki çatlak kadar gereksiz.
Ne kadar küçülsem de görünmez olmuyor,
Bu yük, bu ben.

Her adımda ağırlaşıyor dünya,
Her nefeste biraz daha eksiliyorum.
Sığamıyorum kimseye, hiçbir yere.
Ne odalar daralıyor, ne ben küçülebiliyorum.

Kendimden kaçıyorum,
Koştukça ayağım takılıyor kendime.
Kaçış bir yol değil,
Dönüp durduğum kör bir labirent.
Çıkışı yok, girişi unutulmuş.

Sesler var içimde,
Kimi sus diyor, kimi bağır.
Ama hiçbirine yetişemiyorum,
Kulaklarım sağır, dudaklarım mühür.
Anlatmak istesem, sözcükler kayıp.
Ağlamak istesem, gözyaşlarım küskün.

Hangi yöne dönsem, aynı yüz.
Hangi kapıyı çalsam, kendi sesim.
Kapılar kapanıyor ardımdan,
Kilitler dönüyor, anahtarlar kırılıyor.
Kimse yok,
Ben bile yokum.

Bu dünya dar geliyor,
Yıldızlar uzakta ve soğuk.
Sanki ben hiçbir yere ait değilim,
Ne bir gökyüzü, ne de toprak beni ister.

Hangi aydınlığa koşsam, gölgem peşimde.
Hangi karanlığa sığınsam, ışığım düşman.
Çaresizlikle bakıyorum aynaya,
Bulanık bir hayalet karşılıyor beni.

Zaman bile geçmiyor bazen,
Dursa ne fark eder, aksa ne?
Yalnızlık bir hançer gibi göğsümde,
Her solukta biraz daha derinleşen.

Ama yine de buradayım.
Neden bilmiyorum,
Nereye gidiyorum,
Bilmiyorum.
Belki de bu bilmemezliktir beni tutan,
Ya da yükümün ağırlığıdır,
Beni dibe çeken.