Kasım'da Kaybolan Aşk

Kasım akşamı, sokağın tenha köşesinde
sessizliğe karışan sararmış yaprakların hışırtısı…
Rüzgar, kollarına almış aşkın acı hatıralarını,
sonbaharın soğuk nefesiyle fısıldıyor adını.

Bir mevsim daha geçti aramızdan,
dokunulmamış hayallerin, söylenmemiş sözlerin üstünden.
Her adımda seni arıyor gözlerim,
hüznü giyinmiş bu sokaklarda kaybolmuş bir suret gibi.

Gökyüzü griye dönmüş, yağmurun öncesi sessizlik,
kalbimde birikir gitmene izin vermeyen o ağırlık.
Küskün anılar dizilir zihnimin kenarına,
"Belki"lerle örülü cümlelerin bıraktığı yaralara.

Kasım, aşkın kırık dökük hatırasını anlatıyor şimdi,
damla damla düşüyor gözlerimde.
Sen yoksun, ama her köşe başında senden bir iz,
her nefeste bir eksiklik, her kelimede bir yarım kalmışlık…

Belki bir gün geri dönersin, kasımın hüzünlü sokaklarına,
belki rüzgar yine fısıldar adımı sana.
Ama bil ki, aşkı beklerken geçen her kasım,
bir parçamı alır, götürür senden uzaklara.

Ve ben, yaprakların döküldüğü bu mevsimde,
seninle var, seninle yok olurum;
sonsuz bir kasım gecesi gibi,
bir umut, bir hüzün, ve kırık dökük anılarla dolu.