Kaçamaktı, kaçan da haklıydı

Nasıl bir sınanmaya mahkum bırakıldık biz?
Lanetleri sevmelerimizle, hayatlarımız kirli...
Doğmadan parçalanmış ruhlarımız,
Şimdilerdeyse aranıyoruz...
Hangi parça acaba diğerinin yarısı?
Nasıl yapışırlar yine birbirine?
Hiç orjinali gibi de olur mu?
Bu yüzden yok saydık galiba bulmak yerine...

Neye aşık oluyoruz ya da neden bu kadar yoğun?
Cinselliğimiz 'eş', aşklarımız 'leş'...
Hiçbir sevmemiz değil düğün.
Yıldırım nikahı gibi sözleşmelerin ardından,
Oluyoruz işte kördüğüm...
Görmedim de hiç aksini,
Diğer hepsi de o imkansızı ararken,
Kaybetmekteler olası potansiyellerini.
Gördükçe gerçeği daha fazla,
İnancım oluyor parça parça söndürdüğüm...

Ne garip değil mi?
Sinemalar hiç şahit olmadı aşklarıma.
Yollarda ellerimiz hiç kavuşmadı.
Gözlerimiz saniyelerce kilitlenebildi anca,
Daha fazlası toplumca zaten haramdı.
Kanatlarını tadamadım aşkımın boğazı izlerken,
Dolunayı öylece izleyemedim.
Arkadaşım oldu 'aşkım' söz meclisinde,
İçimdekini hep olması gerekenle gizledim.

Ama yine de hiç rüzgarları olmadı kalbimin,
En küçüğü bile fırtına gibiydi.
Yasak tatlıydı sanırım, ya da bağlayıcı,
Yüreğim saklandıkça daha da filiz verdi.

Ve bugün bir hikayenin daha sonucunu yazdım.
Gelişteremdim de kestirip attım.
İsteyerek verdiği karar acıtır mı adamı?
Şayet 'Hayır'sa ben neye bunca saat ağladım?
Neden bu birkaç hafta zapetti bugünümü?
Neden gördüğüm en ufak şeyi bu kaçamağa bağladım?

30'lu yaşlara gelirken sanırım böyle oluyor?
Doğruyu bilip, karar verebilen olgunluk,
İşlemiyor uyguladıktan sonra.
Başlıyor masum ve hazin bir çocukluk...
Koskoca adam vapurda bile boğulabiliyor gözyaşlarına.
Çünkü biliyor ki devam etse,
Yanacaktır canı ileride hem daha çok,
Hem de bir gün yerine çok daha uzun bir süre...
Bundan 'Bitsin' diyip de yakar meşalelerini,
O gönlün ateşleri kah kavururken,
Kah yol gösterecektir başka hüsran geceleri...

Yılmayıp, devam da edeceğiz denemeye.
Engel olamıyoruz ki,
Çocuktan büyümeye...
Yarınlarda yaşlanırken,
Çantayı doldurup,
Tam da zamanı gelince ölmeye...
Daha çok yol var gitmek için öteye,
Ha bir aşk eksik, ha bir kaç damla fazla.
Bilmiyorum neden her yeni ihtimal,
İlkinin izinden gitmeye teşebbüs eder?
Yönetemediğimiz o itici güç,
Olamayacağını anlayınca,
Acısını bırakıp, kendisi zaten basar gider.

Burayı iyi oku -imkansızını- sevdiğim!

Teşekkür ederim sıcağınla yaktığın için,
Dışarıdan çivilediğin pencerenden baktığın için.
Yolun açık, kontenjanın bol olsun,
Aç ruhun, gerçek aşka muhtaçlığıyla doysun...

Sevgiyle kal...
Bulamayacağını anladığın yerlerde aramayacağını bilsem de...
Bu bir kaçamaktı; kaçan da gerçekten haklıydı...