ağırdan bas evlat
ağırdan
çöksün toprak
izin kalsın
silinmesin yerlerden
“yol almaktı birlikte” adı
isteri istemezi de katıp
zehiri bal yapıp
çağası çocuğu
deh atlarım deeh
yolun
geride kaldı azı
çekilmezdi yalnızlık
ne demeli
gün oldu kervan oldu
dostlar doldu
bin bir zahmeti yolculuğun
gidenler
dönüp de gelmeyenler
kırılanlar
dökülenler
yaşam bencilliği mi insanın
bir oyunu mu
evlat
bilir ya herkes
yürek ister oynamak
prova kırk beş yıl
yönetmen yok
senaryo yok
iki kişilik
biri kadın biri erkek
sonrası
teferruat korosu
eyvah
gala
sahne boş
dekor
ışıklar filan yok
boş bir sunuş
yaşanmışların yok olmuş emekleri
aktör tüymüş
yani esas oğlan yok…
kadın bir köşede
derin sessizliklere gömülmüş
sessiz bekleyiş
loşluk
garip boşluk
ses
nefes
mık
ağırdan bas evlat
ağırdan
çöksün toprak
izin kalsın
ve de
ismin silinmesin yerden
oynayamadığın oyuna
sana ve
çökmüş bir kadınla terk ettiğin
boş sahnene
alkış da yok
19.07.2007/ Denizli
Mehmet Necip Özmen
Kayıt Tarihi : 10.11.2007 11:53:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Kırk beş yıl süregelen yaşamın bir anda süpürülmesine tanık olunan kaçış. Kadının süresiz yalnızlığa terk edilişinin öyküsü.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!