Kâbus Şiiri - Halil Kumcu

Boğaza kaçıp nefessiz bırakan sözlerin,
Çok ince bir çizgide yaşam ile ölüm gibi.
Tam da alnımın ortasında, gündüzle akşam arasında,
Bitecek bir gün, bitecek bilinç dediğin hayatın mürekkebi.

Hatırlar, unutursun bu gerçeği;
Uğrunda kendini yitirip gitmek nasılmış,
Bir gün yüreğine yüklediğim kelimeler,
Dilini susturur, gözünü kanatır, için için ağlatırmış.

Olamadık ıssızlığına bir kelime, sesine bir ses;
Sönüp gitti, yanıp kül oldu seni bekleyen yıllarım.
Kara bir kışın ortasında ne açıldık, ne kapandık;
Nerede ve neden o kapı aralık, ona yanarım.

Onarılmaz yaralar ağlatır, elim titretir;
Dönüp baksaydın bir kere, takılıp düştüğümü görürdün.
Ziyan olup giden bir ömür, yarım kalan bir hikâyede,
Kırışık beyaz alnına yılgınca keder kapladığı gün.

Ne zaman ki şimdi gelsen dediğimde,
Sıçrayarak uyanır, çığlık içimde kalır, bu kâbus bir türlü bitmez.
O an uyurum, insan uyudu mu her şeyi unuturmuş;
Gırtlağıma bir şey düğümlenir, yediklerim bir türlü geçmez.