Bir dokunsan bana
Aklımı yitiririm enkazında
Hasretimi son buldursan bu baharda
Görünmez bir el mi durur ardında
Yaşattıkların, yaşadıklarımdan da cefa
Bazı gözler bazı sözleri veremez
Bazı sözler bazı gözleri geri getiremez
Senin ikliminde üç kurşun yedim
Biri bedenimden,biri sözlerimden,biri gözlerimden.
Ayak sesleri kesildi,yanında tektim
Yürüdüm,yapayalnız ve titrektim
Canım acıyor biraz,
Canını acıtmamak için.
Elimden ne gelir bilmiyorum,
Biraz hırpalanıyorum.
Şimdilerde bi kütüphane meyhanelerindeyim.
Sağım solum insan,
Aşığım fakat gözlerin derinlerde
Kirpiklerinden süzülen bu mesele
Seni bana uzak kılan her gece
Ve seni üzen her şeyde
Gökyüzü tersine dönmüş bir halde.
Etrafımda binbir ayna
Hepsinde senden birer parça
Yerlerde kırık camlar
Bende senden kalan bir kalp var
Aynalar devriliyor yavaşça
Devrildikçe küçülüyorum acıyla
O gülen gözlerin neydi şimdi
Bir yalan mı,bir rüya mı ?
Mevsimler geldi geçti
Saatler bir bir,birbirini devirdi.
Şiirler şarkılar söyleyerek,
Gökyüzünü birlikte seyrederek,
Ellerim dokunamaz oldu tenine
İki dudağının arasındaki nefese
Göremez oldu gözlerim gözlerini
Tanımaz artık bedenim tenini
Titrer oldum her gecenin beşi
Bilmez oldum sesinin rengini
çıldırıyorum şu aklımı bazı sıralar
asılı kalıyor tüm umutlarım kursağımda
her gün yeni hayatlar içiyorum
hem de tek bir dikişte
her gece sabahı yokluyorum
sanki bi güneş doğmayacağımı bilmezcesine
dikili taşlar var önümde
gölgesinde binbir hayatlar
demiryolları attın kalbime
üstünde durmak bilmeyen vagonlar
temeli demirlerden örülü bi ağ
treni kaybolmuş vagonlar
Bir şiir yazmak istemiştim hep sana.
Güzelliğini senden alan bir şiir.
Karamsar olmayan,
Masmavi bir deniz gibi.
Fakat sen hep görkemli dalgalarla geldin bana,
Bense boğulmaya başladım yavaşça.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!