Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
RUHLARI ŞAD OLSUN
GÜZEL BİR ŞİİR BİR SOLUKTA OKUDUM KUTLUYORUM DUYARLI YÜREĞİNİZİ
Yüreğine sağlık Osman dostum.. çok güzel bir çalışmaydı.. Şehit ağacına inşallah yeni künyeler eklenmesin.. Ağaç bu haliyle yaşasın.. yapraklanmasın.. Gönülden kutluyorum..Sevgiyle kal dostum.. Halim AKIN 10 PUAN+ANT
ALLAH TÜM ŞEHİTLERİMİZE RAHMET EYLESİN.YÜREĞİNİZE SAĞLIK .SELAM VE DUA İLE...
Bu memleketin Osman hocaları ve Derviş hocaları olduğu sürece o yüce şehitlerimiz bir kez daha yücelecek bir kez daha ölümsüzleşecek.Hocam bizleride böylesine bir güzelliğin içine çektiğiniz için haassaten teşekkür ediyorum. Saygı ve selamlarımla kalın sağlıcakla ...Kaya Ünver~~kaleli~~
Yaprakların kahraman yiğitlerin ordusu
Girmedi gözlerinden bir lahza can korkusu
Rabbim diyor onların yok suali sorgusu
Dünya durdukça yaşa sen ey şehit ağacı ...Kaya Ünver~~kaleli~~
Bu anıta emeği geçen sayın Derviş Özeri ve sizi kutluyorum emeklerinize sağlık
Mesut Özbek
Büyüdükce büyüdü teröre duyduğum kin
Vatan bayrak uğruna şehit verdik altı bin
Esme rüzgar esme künyesi var Mehmedin
İncitme incilsende sen hey şehit ağacı...Zaralı Turan
Inanın hocam haberlerde duydum çok duygulandım Ne kadar güzel bir calışma sizi ve Devriş beyi kutluyorum demek ki güzel seylerde oluyor güzel ülkemde selamlar
Bunlar terör şehidi son yirmi dokuz yılın,
Duyun ey dağlar taşlar mimarı örnek alın.
Her birine duam var cennet yolu her dalın,
Dünya durdukça yaşa sen ey şehit ağacı
Şehit ağacını tv de izledim ağlamamk elde değil İnşallah akan kanlar durur.Şiirnizde çok duygulu yüreğiniz dert görmesin kaleminz daim olsun tam puanımla saygılar efendim
Sen istermiydin hiç çiçeğin solsun
Hain kurşun gelip Mehmet’in bulsun
Yüreğin yansada başın dik dursun
Şehit düştüm ana vatan sağolsun.
M.M.REVANLI
Dostum bu anlamlı ve değerli eserine bir dörtlükte benden,şehitlerimizi minnet ve şükranla anıyorum,yüreğin var olsun,selam ve dua ile...
Kimden : Şair Yusuf Değirmenci 1 (Bay, 64)
Kime : Vuslatî/osman öcal
Tarih : 29.10.2009 17:51 (GMT +2:00)
Konu : Yn: ŞEHİTLER ANISINA DESTEK
osman bey şehit ağacı fikri her kimden çıkmış ve kim uygulamışsa önce o zatı muhteremleri gönülden kutluyorum bir ananın evladını yitirmesinin ona verdiği acıyı ancak o ananın vataana olan sevgisi dindirebilir hele kalleş kurşunlara hedef olarak yitirilen bu vatan evlatlarına karşı ne yapılsa azdır o muhterem şehitlwrimizin canları pahasına koruduğu vatan üzerinde bizler mutlu mesut ve huzurlu yaşıyoruz kaos ortamlarını görmüşve yaşamış birisi olarak diyorum ki bir şey,n kıymeti kara gün kapıyı çalmadan bilinemiyor kendi yüreği yanmayanlar o fedakarlığın ne demek olduğunu fark edemiyorlar hatta şuursuzca eleştirenler bile çıkıyor ben o zatlara duyarsız insancıklar diyerek söz ediyorum şehitlerimizi hürmetle saygırla ve minetle anıyor ailelerinin acılarını yürekten paylaşıyorum
Bu şiir ile ilgili 81 tane yorum bulunmakta