Istıraplı Bir Gün Şiiri - Mutlu Gavcar

Üstüme çöktü yine sılanın acısı;
Bu buruk sonbahar gününde.
Güneşin cılız ve loş ışığı,
Titriyor gönül telimde.
Yürüyorum,
İki büklüm yollarda.
Ardımda kalıyor solgun güller,
Ardında bakımsız, harap bahçeler…

Eylül ve gül;
Hasret yumağı iplik iplik,
Çözülmez bir hal alıyor.
Hicran yarası,
Sinelerde.
Acılar, pişmanlıklar, kederler,
Birbiri içinde.
Uzadıkça uzuyor yalnızlığım,
Boz bulanık, çamurlu yollarda.
Gittikçe geride kalıyor,
Sokalar, evler, insanlar,
Tozlu hayatım…

İşte;
Sarı bir yaprak daha,
Tutunmak isterken hayata,
Karışıp gitti suyun akışına…

Yürüyorum;
Yürüdükçe artıyor çıplak topraklar.
Büyüdükçe büyüyor hüznüm, derdim.
Tırmanırken sisli tepeyi,
Sessiz uçurumlar kesiyor kolumu.
O an atıverip kendimi,
Doldurmak istiyorum boşluğu.
“Yazık, günah” diyorum sonra,
“Hüsranla noktalama dünyanı,
Düşün yarını, aileni, akrabalarını…
Ümit kesilmez elbet Allah’tan,
Boşanabilir her an rahmet tufanı…”

(İlk yazılış zamanı: 28/12/1992 – Yeşilyurt/İZMİR)
(Son tashih zamanı: 15/01/2020 – 14.07)