İyimserlik mi yoksa kötümserlik mi? ...

Son günlerde BARIŞ umutlarını çok abartanlar var. İşin bizzat içinde olmakla demokrasi güçleri olarak yanında olmak arasında fark var, onun için bu konuda fazla söz söyleme hakkını kendimde göremiyorum ama, içinde yaşadığımız şartlarda bu kadar iyimserliği de kabullenemiyorum.
En basit bir işte bile sözleşmeler yapıyoruz. Yapılan sözleşmelerin yasalara uyup uymadığına dikkat ediyoruz. Yasalara uymayan sözleşmelerin de işlerliği olmadığını biliyoruz.
Kökleri çok eskilere dayanan ve son 30 yılda sıcak savaşa dönüşmüş bir sorunun öyle karşılıklı iki taraf arasında yapılacak bir sözleşme ile BARIŞ’ın sağlanacağına inanmak garip geliyor bana…
Önce barış denilen şey eşit şartlarda imzalanır. Biri ötekinin elini ayağını bağlamışken barış nasıl olabilir ki?
Bir anayasa hazırlanıyor, bu anayasa da ‘’Tek dil, tek din, tek bayrak! ’’ maddesi değişiyor mu? Günlük hayatta da ‘’Tek dil, tek din, tek bayrak! ’’ ilkesinin korunmasını haykıranların bu konuda verecekleri söz varsa bile inanılır mı?
Barış anlaşmasının tarafı olan halkın seçilmiş binlerce temsilcisini serbest bırakmadan nasıl barış olabilir ki?
Bir tarafa ‘’Silahını bırak! ’’ diyeceksin ama seçilmiş temsilcileri bırakmaya yanaşmayanların barış arzusuna inanacaksın…
Barış olacaksa bu barışın garantisi ne olacak? Taraflardan biri barış adına silah bırakacak ama biri bırakmayacak, onun barışını şimdiye kadar savaştığı taraf mı koruyacak?
Yani taraflardan biri ‘’Bana itaat et sana bazı haklar vereyim! ’’ diyecek karşı taraf kabul edecek. Barışın böyle sağlanacağını düşünenler kesin çözümü düşünmeyenler. Gelecekte yine çatışmalar olacak yine yıllarca sürecek. Çünkü bir defa teslim oldun mu? Bu teslim alma umudu sürekli yanacak ve bir türlü nihai sonuca varılamayacak.
Savaşmanın sebepleri ortadan kalkmış mı? Sömürme düşüncesinden vazgeçmeyen bir zihniyet kesin barış için masaya kolay oturur mu? Savunma avukatlarına bile tahammül edemeyen bir zihniyet, yıllardır güttüğü bu kan davasından vazgeçebilir mi?
Halkın serbest rızasına saygı duymayan düşüncelerin barış konusunda atacağı adımlarda çok dikkatli olmak gerekir. Daha önce de (Cumhuriyet kurulurken) verilen sözler var. Mecliste paylaşılan temsilcilikler var. Ama zamanla onlar inkar edilmişse, bundan sonra da garantisi olabilir mi? Silahları bırakıp ‘’Barış ‘’ için Habur Kapısından girenler tutuklanmışsa, yani sözler tutulmuyorsa, anayasa değişikliği ile barışa ilk adımlar atılmadan nasıl barış anlaşması olabilir?
Sendikalarda bildiğimiz bir gerçek vardır. Ekonomik hakları verirler zorlanınca ama iş güvencesini sağlayan yasal hakları ve siyasi örgütlenme haklarına gelince taviz vermezler, çünkü kısa sure sonra bir enflasyonla o zamları geri alırlar… İki halk arasındaki anlaşmalar da böyle geçici haklarla sağlanacak olursa barış da uzun ömürlü olamaz… Çok gençlerizi kaybettik bu yolda, daha fazlasına tahammülümüz yok…
Ayrıca ekonomik ve demokratik haklarımızdan da çok kaybımız oldu savaş yüzünden. Bu savaş artık bir daha nüksetmeyecek şekilde barışla sonlandırılmalı… Onun için de temeller sağlam atılmalı…
Bunun için ‘’ Türk Amerikan’’, Türk Fransız’’, Türk Alman’’ dostluk kültür ve dayanışma dernekleri var da neden bir ‘’Türk Kürt Kültür, Dostluk ve Dayanışma Derneği’’ kurulamıyor… İlk adımlar tabandan gelip güçlenmedikçe, Tepeden gelen çözümler kuşkulu olacaktır.
Bu konuda kollar sıvanmalıdır. Yalnız söz ile yapılan BARIŞ uzun ömürlü olamayacaktır.
İyimserlik gibi görülen temelsiz BARIŞ sözleşmeleri, geleceği tehlikeli olan BARIŞ sevdası ile yeni savaşların temeli de olabilir. Çünkü hala BARIŞ niyetlerden çok güç dengelerine göre elde edilmeye çalışılıyor. Temeli sömürüye dayanan bir sistemde güç dengeleri değiştikçe BARIŞ da varla yok arasında yer değiştirebilir. O halde garantiye alınmayan bir BARIŞ oyalama takdiğinden başka ne olabilir? Garanti de, BARIŞ’ı elde eden güç ile mümkündür. O güç olmadan BARIŞ da olmaz…