İyi Niyet Şiiri - Seyrani Göl

Ben, ne garip bir adamdım,
yaz, kış güneşti bahçem,
her çiçeğe buluttan gölge yapar,
yağmurdan önce toprağına müjde taşırdım.
İncinir diye koklamazdım,
her nefesimde onun sırrı saklı kalsın isterdim.

Karıncayla yoldaşlık yapar,
yuvasına ben de su taşırdım,
dalların altında oturur,
ağustos böceğinin şarkısına ritim tutardım.
Onun ezgilerinde yazın bütün sıcaklığı,
benim içimde ise huzurun sesi vardı.

Ama çiçek anlamadı inceliğimden;
meğer niyeti kokusuyla
ayyaş etmekmiş beni,
gözlerimi başka bahçelere kapatmak için.

Karıncayı sormayın…
Tanıştığımız günden beri
her fırsatta kuyumu kazarmış,
su yollarımı bozarmış,
dünya benim olacak sanırmış.

Ağustos böceği ise,
o tatlı ezgileri
bana vakti unutturmak için çalarmış;
ben dinlerken
güneşin ne çabuk battığını fark etmezmişim.

İnsan olmayı öğreniyorum hâlâ,
gelse de yaşım elliye.
Artık anladım:
iyi niyetin de bir sınırı var,
merhametin de kendi terazisi olmalı.

Çünkü ölçüsüz iyilik,
bir gün seni tüketir,
sen fark etmeden.
S.GÖL