İsyan Şiiri - İlhan Özgen

İsyan
Demir çarıklar giydim, yürüyorum yollarında,
Sırtımda cübbesi paslı adaletin,
Gözümde fersiz ışıklar, yılgınlığın izi,
Ama içimde bir volkan, adı isyan.

Düzene baş kaldırıyorum, paslı çarklara,
Ezilenin alın terini çalanlara.
Yediğimiz ekmek kan, içtiğimiz su zehir,
Ve sesimiz kısılıyor, her gün biraz daha.

Sömürenlerin sarayları, altından nehirler,
Bizim ellerimiz nasırlı, gözlerimiz perişan.
Onlar doydukça şişmanlar, biz inceliriz,
Bu nasıl adalet, bu nasıl insanlık?

Haksızlığa karşı durdum, dimdik,
Kırılsa da dizlerim, bükülmez boynum.
Tohum ektim toprağa, umutla suladım,
Yeşerecek elbet, devrim çiçeği.

Zincirleri kıracağım, teker teker,
Parmaklıklar düşecek, açılacak zindanlar.
Korkunun gölgesi kalkacak üzerimizden,
Ve güneşe dönecek yüzümüz, bir daha.

Sömürenlere sesleniyorum, ey zalimler,
Tahtınız çürüyecek, elbet bir gün.
Halkın gazabı sel olacak, boğacak hepinizi,
Ve o gün gelecek, adalet tecelli edecek.

Ben bir tohumum, düşen kara toprağa,
Büyüyeceğim, filizleneceğim, yeşereceğim.
Ve binler, milyonlar olacak benimle,
Bu düzen yıkılacak, yeni bir dünya kurulacak!

Baş kaldırıyorum! Bu benim feryadım,
Bu benim şarkım, bu benim isyanım.
Duysun beni sağırlar, görsün beni körler,
Uyanın artık! Gün uyanış günüdür!