Isyan Şiiri - Nurgül Yenigün

ISYAN

Isyankar oldum
Topraga kavusan bir ana
Sahibsiz birakan bir baba
Darginim artik bu hayata
Aglayan gözlerim
Mutluluk aradi
Bos kalan avuclarim
Sevgi aradi
Filiz iken ve yesermeye baslarken
Gülerim acmamisken
Kopardiniz beni yerimden
Bir sokak kösesine diktiniz
Güllerimi kopardiniz
Yesermeye baslamis yapraklarimi caldiniz
Yerimden koparip
Kaldirimlara attiniz
Cigliklarimi duymadiniz
Hickiriklarimi aldirmadiniz
Babaocagimdan ayirdiniz
Hicmi acimadiniz?
HIc mi sevmediniz?
Hani nerde merhametiniz?
Hic mi utanmadiniz?
Hicmi korkmadiniz?
Beni yapa yalniz nasil biraktiniz?
Rahatmi vidaniniz?
Allah`tan korkmazmisiniz?
Gencligimde tükettiniz
Dogduguma pisman ettirdiniz
Hüsranla beslediniz
Adimi NEFRET koydunuz
Sormadan sorgulamadan
Ölüme mahkum ettiniz....

Not: Elbette Isyankar degilim. 16yasinin ve o an? ki yasanilanlarin etkisiyle olusan bir siirdir bu... Allahu Te`ala sevdigi kullarini daima sinar... ve daima Kullarindan sükretmesini ister. Ne kadar halimize sükredersek o kadari da mükafaatlandirir. 16 yasinda yazmis oldugum siir`den böyle bir eser cikti... ISYAN... Harfini bile degistirmedim o gün bu gün. Allah`im böyle acilar`la hic bir kulunu sinamaz insallah. Daima sükredenlerden oluruz insallah.

1996

Nurgül Yenigün