İsyan Şiiri - Aşk Aşkın Şehri Ordu

Ruhun esmiyordu, kıvılcımların bile gitmemişken,
Alışkanlığım olmuştu saklı kelimelerin ardına gizlenmek,
Ne düşünür ne derler kaygısızlığında,
İçimdeki yalın ses itmişti keşiflerimi belirsizliğe,
Dar yollarından geçemeyen çıplak düşüncelerim nasırlaşmıştı ayak izlerinde,
Yazık! Özleminin gölgesindeki hırpalanmış hayallerim büyüyememişti,
Vazgeçemeyeceğim özgürlüğüm, dinmeyen isyanıma tutsak kalmıştı,
Sorunum ezilen yaramın mukavelesinin sonsuzluğa açık olmasıydı,
Kırılgan zeminde oturmak, kök salmak bana göre değildi,
Vitrinim sonuçsuz tutkularımın yap boz tahtasına dönüşmüştü bir kere,
Oysa eksilmeyen azizem, bitmeyen bestemdin, düşen alemse konçertonun es’i,
Toplumsal sorumluluğum yükselen kalabalıklarda hafiflemişti,
Bayramı yoktu kıvrak rollerimin, virgülleri çoktu hayatımın,
Noktayı koymak tahammülüm değildi,
Çünkü satır başı olmak gibi korkularım vardı,
Dünya övündüğüm durağım, iklimler karakterimi mayalayan hırsız,
Rengini alan sevdan, meğer hayat suyummuş sonunda öğrendim!
Filmimizde sessizliği bozan şarkılar vardı,
Solmayan kelimeler havai fişek, mevsimlerde patlıyordu,
Yaranın ucu açık, soluklar dünya ritminden uzaktı,
Takıldım terk etmedim hoş yazmayı,
Hayatın virtüözü olsam kesin dokunurdum tuşlara,
Şimdi konuş dilim, titreme başıbozukluğa,
Haydi yetiş elim, düşme sevgisizliğin köklerini sökerken,
Dimdik düşün aklım korkusuzluğun bozgununu,
Yol ıssız, smokinli, karanlık kuytular var olduktan sonra,
Öfkeli ruhum, aldanma şu suların durulacağına,
Kutsallıksa bu dokunma, alkışla, kan kaybetsen de bırak aldırma….