İsyan Şiiri - Doğan Sarıyüce

ne kader ne de bahtsızlık
belki garip bir şansızlık
elim kolum tutmaz kırık
sırt dönmüş umutlar yıkık

bahçemize düşmüş hazan
gönlümde tufanlar kopar
gel gidelim bu diyardan
kimseye medet ummadan

kalmasın kimsenin sesi
unutulur gider hepsi
koptu çoktan gönül teli
kalmasın hiç bir esamesi

yalnız bir orman,kulübe
kendim yeterim kendime
zamanın bir parçasında
düşlerin tam ortasında

ondan bunlardan banane
altın arayıp pul bulup
sevinirim ben kimine
olmuyor sevemem işte

yürü gönlüm bak yoluna
girme zulmetin koluna
uyma itin ve kopuğun
pis,adi yaşantısına

sakalım düşmesin yere
gidek yalnızlık dağına
nereye götürecekse
bırak savursun fırtına

halim yamandır bilirim
sessiz bir çığlık gibiyim
kimseyi sevemiyorum
artık ölmeyi özledim