İsyan! ... Şiiri - Neriman Aras

Ben güngörmek için geldiğim şu dünyada
Umutları çalınmış,
Yarınlarına ambargo konulmuş,
Ve de yaşama hakkı elinden alınmış,
Miniminnacık bir yüreğim.
Kalbim isyan ederken olanlara,
Sevdiklerimi,elimden alırken kahrolası terör,
Sıranın bana geleceğini bilerek,
Çaresizce ödünç zamanları yaşıyorum şimdi.
Korkmuyorum aslında,
Çelikten yüreğim koruyor beni.
Endişem yarınlarım için sadece...
Bide sevdiklerim için.
Ben çok şey bekleyerek gelmedim dünyaya.
Sadece özgürce,doya doya yaşamaktı
Tanrı'mın bana sunduğu hayatı.
-Benim olan-Tozlu yollarda topaç çevirecek,
Gün, yüzünü karartana değin ip atlayacak,
Bir ağacın dalına salıncak kurup,
Yıldızlara uzatacaktım ellerimi.
Zenginliğin nimetlerini tanımadan,
-Ama- Mutlu bir yaşamım olacaktı benim...
Heyhat! Bakın şu halime,
Şu terörün,şu savaşın; şu tüccarların ettiğine bakın hele!
Şarapnel parçası,beni çevirdi topaç gibi.
Ayağımı aldı benden.
Bizim Ali'nin kolu; Ayşe'nin gözleri yok artık...
Mutlu günlerimiz de...
Yerinde kör kuyular gizli gözlerinin...
Siz nefret tohumları ektiniz minicik yüreklerimize.
Haberiniz var mı bizden?
Benim masum oyunlarım yok artık...
Siz her şeyi hiçe saymış,benimle savaş oyunları oynuyorsunuz.
Öyle bir zaman gelecek ki
Oynadığınız bu zalim oyunun kanlarıyla boğulup yiteceksiniz bir gün...
Ben, barış güvercini uzatmıyorum artık,
Zeytin dalıda...
Beyin uzatıyorum sizlere-beyin-...
Belki işinize yarar diye...