İstikametsiz Yolcu Şiiri - Yıldırım Yağcı

İstikametsiz bir yolcuyum artık.
Nereye yürüsem aynı...
Bir anlamı yok yürüdüğüm yolun,
Bir anısı da olmayacak konakladığım kolun.
Yanlış mevsimde yanlış bahçede gölgelendiğim ağacın ranası yok,
Meyvelerinin manası yok.
Nefes almıyor artık uğradıklarım,
Geride kaldı ağladıklarım,
Kuru dallarda sevgi meyvelerinin tozu dahi yok iken,
Mevhum güneşin güzelliğiyle avunurdu yüreğim.
Durgun sularda arınırdı ruhum.
Köşelere,
Kuytulara,
Gizlilere,
Saklılara yatıya kalırdım hep.
Sessiz haykırışlarımı,
Derin dalışlarımı,
Sonrasında sayıkladıklarımı,
Rüzgâr tokadıyla uyanışlarımı,
Volta atışlarımı,
Duvarlara çizdiğim nakışlarımı,
Ufukta görünmeyen hayallerime bakışlarımı,
Ay ışığına olan aşkımı,
Denize bıraktığım gözyaşlarımı
Ancak onlar bilirler.
Su olup ateş olanı söndürüp bitirmek yerine
Ateşle her gün yanmayı tercih ettim.
Her gün bir yanım daha buhar olup gidiyordu.
Ateşe direnmiyordum da.
Alışmıştım…
Kabullenmiştim…
Teslim olmuştum…
Her gün daha da şiddetleniyordu oysa Ateş.
Yavaş yavaş yok oluyordum…
Kor ateş kalbime ulaştı ve birden sönecek duruma geldi.
Kalbim Ateşe barındırdığı nefretle buz kesmişti.
Kor ateşi dize getirecek haldeydi.
Buhar olup yok olmama ramak kalmışken,
Kalbim kendini ateşe teslim etmedi.
Ateş adeta nokta kadar küçülmüştü.
Ama sönmedi…
Nokta kadar ateş,
Her gün kalbimi ele geçirmek çabasıyla büyüyordu.
Ateş yangında olsa,
Kalbin buhar olmaya niyeti yoktu.
Ateşinde gitmeye...