İstasyon Şiiri - Hüseyin Cayıklı

bogazin ustunde ki su kucuk kiz kulesi anlarmi halimi.sair iç çekse guzelliklerin ne kadarını yazabilir.şimdi sehir hatları bir vapurunun içinde olmak içini yakmazmı? tutsak olmus fikirlerin asıl dusmanıdır esaretlik.sair bir tren istasyonu onude durup beklıyor içerisi kalabalık.insanlar tıklım tıkıs.yurdumun insanları...sair bir iç çekişiyle sigarısını yakıyor boynunda yunden bir atkı usuyen sokak cocuklarını goruyor boynundaki bir atkıyı cocuga dogumgunu hediyesi olarak veriyor...hiç yasamadıgı dogum gunleri için...bekleme salonu yalnızlık kokuyor sair kalemini cıkartıyor duvara bir iki çizgi cizdikten sonra kucuk bir kız cocugu karsısında aglıyor.istasyonlar bilir oysa sairi kimse bilemez onun gibi istasyonda ki insanları.gelen ve gidenin goz yaslarından cıkartır yazılarını.içerisi kalabalık içerisi ayrılık makamında bir sarkı...sair tabakasında az kalmıs tutununu ıslatıyor agzında kagıt yapısıyor dudaklarına bir askı dusunuyor sevdıgı kadının dudaklarında bir hayatın iki uc satırını yazıyor...sair bilet almak için yuruyor...onun icin o sehır satılık bir fahiseydi o sehır acılarının bıraktıgı geride kalmıs ınsanlarının son gozyaslarıydı...sehir aydınlandıgında yola cıktı biletini kesen biletci ona gidilecek bir ulkenin en ucrasında ki yazılara gondermişti yarım kalmıs askları ve insanları yazabilmek için sonkez tren raylarınla vedalasmaya gitti.