İstanbulun da Bir Kalbi Vardır

Yorgun bir şehir edasıyla, bir bardak kahve ile sızacağım galiba şu köşede ki koltuğuma.
Önce kütüphaneme gideceğim, el gezdireceğim o tarih kokan tozlu raflarda.
Elime bir kitap gelecek, içi dışı büyüleyici kavramıyla bütünleşmiş sayfalarıyla…
O da ne? Yüzümde bir gülümseme belirecek, yüreğime dokunacak bir sefayla.

‘İstanbul’ yazacak o kitap da. Tarih yazacak, Aşk yazacak, Fetih yazacak her bir kelamda.
Ama biliyor musun ben İstanbul olsam; küserdim insanlara…
Ve bütün heybetimle, bütün nefesimle, bütün şiddetimle haykırırdım şuan ki topluma!
Nasıl emanet aldınız beni atanız Fatih’ten? Nasıl da yıpranmış sokaklarım her köşeden!
Türk’ün o güzel hâkimiyeti böyle mi oldu gerçekten?

Demiştim ya yorgun bir şehir edasıyla diye, anladınız mı şimdi onu?
İstanbul yorgun, ben yorgun, usulca süzülen Üsküdar’ın martılarına bakıyorum…
Her birinin gülüşleri durgun, gözleri solgun, martılar da yorgun.
Çöplüğe dönen semtlerim ise sanki intikam ateşi soluyan hiddetiyle dolgun.
Siz çok incittiniz yedi tepe üzerinde ki Şehrengez – i İstanbul’u

Semalarım paslanmış, Marmara’m solmuş. Sokaklarım da huzur kaybolmuş!
Eskiden ‘DerSaadet’ derlerdi bana, şiir yazılırdı Kız Kulesi ile Galata’ya peki ya şimdi ne oldu?
Söyle Hoca, Söyle Mimar, Söyle Doktor; Bu duruma gelmeme hangi şahısların parmağı dokundu
Belki SEN, Belki SİZ, Belki de HEPİNİZ…
Unutmayın; İstanbul’un da bir kalbi vardır. Ayasofya’dır onun adı!
Fatih’im kaldırtmıştı üzerinden o ağır Haçı.
Kalbimin duvarları ezan –ı Muhammedî ye ye nasıl da hasret kalmıştı.
Şimdi sizde kestiniz ezanı, kalbim kavruldu yandı…