İstanbulum Şiiri - Raci Öznalçın

İstanbul benim malım ben onun malı
Ben, İstanbulun hem suskun hem afacan çocuğu
Bazen üvey olurum, bilinmez varlığım
Coşarım, koşarım, kimi zaman ağlarım
İncitmekten kimi zaman da korkarım
Ve titrerim üzerine, uykularım kaçar, okşarım
Ya hasret oluşum kalbindeyken kendisine İstanbul' un
Gözlerime yaş gelmez de derin olur ıstırabım
Ah birde gurbeti var bunun...
Hasret, gurbet, yalnızlık yine bana kalan
Ayak izlerim kalsın hatıra caddelerinde
Tatlı yelin ve tütsün yüreğimde
Beyoğlu' nda, Üsküdar' da, Sarıyer' de...nicesinde
Aldırmam zamana yürürüm adım adım
Her mekânı, taşı, toprağı, havası bende canım
Canım, cânanım; arzular bütün canım
Yeter artık! Ebed müebbed buluşalım, koklaşalım...