İstanbulu sevmek demek....

İstanbul yeşili sever
ve insana kucak açan ruhsal dokunuşlarıyla,
zaman mekan demeden gençleşerek ilerler.

İstanbul yeşili sever
uzanır gökyüzüne naçar bakışlarıyla
el açar kızkulesinin galata dualarıyla
caddelerinde enderun mekteplerini derler.

Kimbilir ki aşkı yayan sihirli değneyini
bir piyer loti'den defalarca izlemek halici...
yavuz sultan camiinde dinlenen vaazın ardından
sultan ahmette yankılanır
süleymaniyede olgunlaşır
eyüpte vuslata erer
ol manevi bestelerin destanlaşan nağmeleri.

İstanbul,gözler açık uykusuz gecelerde dinlenir
bir martının sohpetiyle binlerce kilometre katedilir
her yaşamın ayrıntısı mavi sularında gizlidir
gemiler gider gelir ayyaş dalgalar birbirleriyle helalleşir.

O bir yaşam tarzı o bir tutkudur aslında
İstanbullu olmak Dünyalı olmaktır,tastamamıyla
altın başlı hançeri altın toprakta karmaktır
bilinmez yönleriyle insan felsefesini yaymaktır.

İstanbul bir deryadır
taşı toprağı altın diyenlere vurur pervasız hisleri
İstanbulu sevmek yeşille buluşmaktır
İstanbulu sevmek demek yeşile bulaşmaktır
eyübün avlusunda kuşlarla konuşmaktır
ayasofyanın ağıtıyla mevlütler okutmaktır.

AH! İstanbulum
ne güzelsin
bilirim ben senin o nihavent besteni
her türlü keşmekeş yorar senin tarih kokan sineni
asumanın maviliğine bulanırsın
cennetlerden meyvalar dağıtırsın
alabilene beş kuruş
alamayana bedava...

AH! İstanbulum dertlisin
belli ağlamaklı halinden...
neden manevi iklimlerden bizar-ı kemtersin
sen söyle ben alayım
Fatih sultan han'dan ne istersin?