İstanbul'u anlat diyorsun bana!

İstanbul'u anlat! diyorsun bana,
Bunu kimler, ne şairler denediler.
Nedim'ler, Yahya Kemâl'ler, Orhan Veli'ler.
Onların günahı yoktu,
Yetersiz kalmıştı tüm kelimeler.
Yedi tepe üstüne kurulmuş bir diyar,
Boynunda taşıdığı eşsiz bir gerdanlık var.
Süzülür Marmara'da Boğaz'da,
Kuğu timsali vapurlar.
Çevresinde güzellik ve gizem dolu yalılar.
Danseder mavinin tonlarında,
İstanbul'un simgesi gelinlik giymiş martılar.
Uğrayalım önce Hisar'lara,
Bak! Yıldırım Beyazit, Fatih duruyor karşında.
Cesaret, tarih gizli hisarın her taşında.
Sarıyer, Emirgan, Çengelköy, Tarabya,
Bu cennet köşelere, göz diken insanlara,
Derim ki, vazgeçin bu sevdadan,
Onlar sadece rüya.
İşte Galata kulesi,
Üzerinde ay yıldızlı bayrağı,
Meydan okuyor, zamana ve Dünya'ya
Tarih kokan Üsküdar,
Kucağında destanlara konu olan Kız Kule'si
Burada ninni olur, denizin çırpınan sesi.
San'at ve zerafet içerir,
Sultan Ahmet camii'nin her minaresi.
Sessiz ol! ve dinle!
Derinden derine geliyor,
Kanûni'nin kükreyen sesi.
İstanbul'u anlat! diyorsun bana,
İstanbul anlatılmaz, yaşanır, hissedilir, görülür.
İçtiysen suyundan, bastıysan toprağına,
Onunla yaşanır, onunla ölünür.
Nakkaştepe'den Boğazı,Çamlıca'dan mehtabı,
Salacak'tan gurubu seyreyle!
Canlılık mı istedin?
Yanaş yosun kokan bir iskeleye,
Uzanıver Sultan Ahmet'e,Ortaköy'e Etiler'e.
Bu şehirde yaşanır, büyük isyanlar,
Büyük acılar, büyük aşklar.
İstanbul bir başka yer, taştan topraktan değil,
Bedeni var, ruhu var.
Ebedi bir sevgili, vazgeçilmez bir yar.
Dünya'da bir İstanbul,
İstanbul'da binbir dünya var.