İstanbul Türküsü Şiiri - Evren Özcan

Yorgun düştüm dağlarından,
Medet ummam yollarından.
Taşın toprağın altın olsa
İşlemeye can gerekir,can gerekir.

İstanbul'un yamaçları,
Taştan taş olmuş ağaçları,
Yeşili görünce İstanbul'da
Gözlerindir,gözlerindir.

Susayınca gözyaşımı,
İçtim derdimi,aşkımı,
Boğazıma düğümlenir
Yaban elin avuçları,avuçları.

İstanbul hasret ocağı
Yokluk, çekmiş sancağını.
Bir parça kuru ekmek
Aşığa saz olmuş,çocukluğumuzun oyuncağı.

İstanbul'da taş yürekte taşınır,
Sırtın kese yapılmaktan aşınır.
Ağlarsan kendi haline,
Zevk olur, sefa olur elaleme.

Cebimdeki zaten senin
Dostum,kardeşim benim.
Böylesine mi değiştin
Çaldın,olan bir şeyi kendinin.

Ne zaman sevsen İstanbul'da
Acı aşık olur sana.
Sevginin ne önemi var
Varsın satın, karın tokuluğuna,göz tokluğuna.

İstanbul'un koca binaları,
Güneş görmez sokakları.
Ne zaman bir güneş görsem
Saçlarındır,saçlarındır.

Ekmeğin kölesi oldun İstanbul'da,
Madem ekmek kutsaldı,
Neden sattın canını, canından olanı
Bir parça ekmek uğruna.

Tarih geçer İstanbul'dan,
Yaşam geçer İstanbul'dan,
İpek geçer, baharat geçer,
Aşk geçer, sevgi geçer,
Binbir çeşit yemiş,
Türkçe'nin güzeli geçer İstanbul'dan.

Dünya'nın kalbi atar İstanbul'da,
Zerreden destan akar İstanbul'da,
Aşklar destandır İstanbul'da.
Aşkın nerede diye sorsalar,
Kalbimdedir, kalbimdedir, kalbimdedir.