İstanbul Sevgisi Şiiri - Akif Uğur

Kara tren getirmişti beni sana
Yıllar öncesi,
Elimde eski bir valiz
Sırtımda ters çevrilmiş
Bir takım elbise.
Kadıköy vapuruna bindiğimde
Küçük dilimi yutacaktım
Nerdeyse.
Yemyeşil gerdanlık gibi önümde
Uzanıyordu boğaz,
Sana kaptırmıştım gönlümü İstanbul
Yüreğim, sana sevdalıydı o yaz.
Yeşilyurt,
Gözde mekanlardandı bir zaman
Ataköyde, Floryada geçen günler
Bilseniz,
Ne yamandı, ne yaman.
Kumkapı denince akla
Çamur Şevket gelirdi,
Dost meclisleri kurulur
Şarkılar söylenirdi.
Beyazıt Kulesinden
Camiler, minareler
Külliyeler görünürdü,
Hey! .. üniversitelim hey! ..
Kitaplar koltukta
Yenikapı’ya,
Yakamoz’a yürünürdü.
Beyoğlu, Beyoğlu’ydu eskiden
Ütüsüz pantalonla
Boyasız iskarpinle
Kravatsız,
Beyoğlu’na çıkamazdık,
Şöyle gömlek düğmelerini
Sereserpe açıp,
Caka bile satamazdık.
Bir ahuya takılırdı gönül
Bebek’te,
Sürüklenirdi peşinden
Dalga dalga,
Ne hal kalırdı kolda
Ne de derman kürekte.
Kanlıca’nın şekerli yoğurdunu
Yemezsek hiç olmazdı,
Sevda Tepesi’nde
Sevdalı yüreklerde açan gül
Çamlıca’ya iner çıkar solmazdı.
Moda’dan Erenköy’e yürümek
Uzun zaman alırdı,
Ama her seferinde yüreğim
Bağdat Caddesi’nde kalırdı.
Bir Levent çiçek kokardı
Buram buram,
Orada yaşamak
Ayrı bir kavramdı
Ayrı bir kavram.
Gece boyu hiç susmazdı
Arnavutköy’ün neyleri,
Beni çağırırdı uzaktan
Emirgan’ın laleleri, gülleri.
Hey! İstanbul hey!
Hani nerde yedi tepen
Fatih, Eyüp
Sultanahmet, desen desen,
Seher yeli gibi göğsümde esen.
Asırlara ışık tutan,
Ömürlere ömür katan İstanbul.
Seni tam anlatacak kelimeler
Henüz lügatlarda yok,
Seni çok seviyorum İstanbul
Çok seviyorum! .. çok! .. çok! ..

09. 06. 2003