İstanbul Ölü Beyaz Şiiri - Kamil Aydemir

istanbul’a kar yağıyor sevgilim
ben sensizlikten üşüyorum
nerdesin yüreğinle tut beni
mutluluktan düşüyorum

kar istanbul’u felç etti sevgilim
yokluğun beni
gidişinle yitirdim sevinçlerimi
ayrılığın ayazında buz tuttu içim
vazodaki çiçekler gibi kırılgan
yalan sözler gibi kaygan içimdeki bütün yollar
terk edilmiş şehir gibi ıssızım
öksüz çocuk gibi mutsuz
istanbul’da kar
hasretimde sen

kızlarda geçemiyor sokaklardan
yürüyüşleri yaz gülüşleri kiraz
kar örttü kirleri istanbul beyaz
uzun sürmedi çocukların sevinçleri
havada donuyor nefesleri
kimi esnaf siftahsız
camlarında yoksulluğun konuştuğu nice evler ekmeksiz
aç çocukların gözlerinde ufalanıyor analar babalar
donma tehlikesiyle burun buruna evsizler
yine kül tablasında kül bırakmıyor densizler
istanbul’a kar yağıyor
her tanesinde ayrı hüzün
istanbul gibi çaresizliğe teslimim
donmak üzere umut çiçeklerim
güneşimdi gül yüzün

kar yağıyor istanbul’a
istanbul sibirya
sevdiğim gidişin yüreğmde fırtına
soğuk ustura gibi dokunuyor tene
bense hasretini çekiyorum ciğerlerime
ah yalnızlığım donacaksın anılarına koş
okullar kollarım gibi boş
boş taksim eminönü beyazit meydanı
nazlı gülüm incittim mi sevdanı

istanbul’a kar yağıyor turkuaz
istanbul ölü beyaz
denizde çekilmez naz
içim gibi fırtınalı boğaz
vapur seferlerinde aksamalar
iptal edildi nice kavuşmalar
televizyonlardaki yanlış yüzü istanbul’un
ne çok insan var çatı altına muhtaç
cami önlerindeki güvercinler aç
neye uğradığını anlayamayan martılar
dilleri türkü tutamayacak kadar şaşkın
bende boşluktayım
ve de karakıştayım
baharımdı aşkın

gidişin deprem bende
şiddeti korkunç
kanayan bir aşk hasar
sevgi kokan sesimi duy sevdiğim
beni koynuna al sevginle sar
gidişin acısı misket misket gözlerimden akar
istanbul’da kar yoksulu yakar

istanbul’a kar yağıyor sevgilim
gidişin yüreğime yağar gibi
ü ş ü y o r u m
iyi anlarım hasretin dilinden
ben sensizliğime küsüyorum

istanbul’a kar yağıyor
yokluğun yüreğime
hiç düşünmedin mi gidende
hayat felç oldu bende
istanbul’dan da berbat halim
zor dönerim kendime
insanlar istanbul’daki karın pençesinde
ben hasretinde alabora