İstanbul Konuşuyor Şiiri - Şenkal Balkıs

Ben İstanbul'um...
Sevdanız.
Başı dik mağrur.
Benimle var olmaktasınız.
Şiirlerde sevda kokuyorum.
Şarkılarda meşk ediyorum.
Ne tatlıdır bende nağmeler.
Bende hayatı yaşıyorsunuz.
Şairler ilham alırken güzelliğimden,
Aşıklar aşk dolar tepelerimden.
Aşklar yaşanır sahillerimde dolaşırken.

Koşuyorsunuz yaşamaya,ezercesine,
Ekmek parası derdine.
Yetmeye çalışıyorum hepinize,
Canımı yok edercesine.
Bakın diye rahatça keyfinize.
Görüyorum mücadele içindesiniz.
Acıyor,kucak açıyorum sizlere.
Kırılıyorum beni bu kadar ezmenize,
Beni yok sayıp geçmenize.

Azalıyor güzelim ormanlarım,
Kırılıyor çiçekli bahar dallarım.
Kirlenmesin istiyorum sularım.
Ben boynu bükük,mahzun kalmaktayım.
Kış gelecek diye üzülüyorum
Çünkü nefes alamıyorum.
Yağmurlar yağdığında,sel oluyorum.
Dolarken yuvalara,insanlar mağdur olduğunda,
Bilseniz nasıl kahroluyorum.

Siz kirletiyorsunuz sokaklarımı,
Ben kirliliğimden utanıyorum.
Misafirlere karşı kızarıyorum.
Bir suç işlediğimi hiç sanmıyorum
Ama nedense,yüzüne tükürülüyorum.
Başak başak tarlalarım yok belki
Katmer katmer güllerim azmı sanki?
Suçlayıpta beni yakmayın ki
Size,sığınacak liman olayım temelli.

Beni kucaklayan Marmara'ya acımadınız.
Altın Boynuz Haliç'i kara batak yaptınız.
Verimsiz denizler yaratıp,
Martılarımı aç bıraktınız.
Mutluluk taşıyor,öğünerek yaşıyordum.
Yapılan kavgaları sevgiden sanıyordum,
Bağrımı deleceğinizi hiç ummuyordum.
Kardelen çiçeği misali hep başım dik,
Ezik yaşayanlara şaşıyordum.

Ezan sesleri geliyor minarelerden,
İnançlar faydalanmak için güzelliklerden.
Temizlik imandandır derken,
Canıma okuyorsunuz farketmeden.
İstemeden lanetler ediyorum,
Kraliçelik tacımı vermek istemiyorum.
Duyarsızlığa inatla direniyorum.
İnatla kucak dolusu sevgiler bekliyor,
Sevgisizliğe elveda demek istiyorum.

(17/04/2005 - İstanbul)