İstanbul İstanbul Şiiri - İsmail Uysal

Güzelim İstanbul, cananım şehir
Gönlümü bağrına bağlayan sihir.
Yıllardır içimde hasret yanığım,
Varlığın içinde erir varlığım.
Saran nedir bilmem küçük dünyamı,
Topkapı mı acep, Ayasofya mı?
Beyoğlu'ndan doğmuş bir esrar mıdır?
Meskenin gülşen mi, lalezar mıdır?
Anlat ki bileyim tüm hikayeni;
İçinde bir ceset bulsunlar beni.

İstanbul, çağırsam gelir mi ölüm?
Esmer tenli, mavi gözlü sevgilim.

Güzelim İstanbul, cananım şehir,
Anlatırken seni ağlar mı şair?
Zira yükü sende memleketimin
Yokluğun, surudur kıyametimin.
Kalkınca her tren Haydarpaşa'dan
Zevk duyar yüreğim bu kargaşadan.
Ne güzel keyiftir; pazar gününde
Bir balık sefası Eminönü'nde
Sonra Karaköy'den girip Taksim'e
Yürümek, bir sevda koyup kalbime.

Bir yanım Beşiktaş, biri Üsküdar;
Benimsin Tuzla'dan Kıraç'a kadar.

Güzelim İstanbul, cananım şehir,
Peygamber muştusu, Belde-i Kebir.
Fethettin gönlünü her hükümdarın,
Cananı sen oldun Koca Hünkar'ın.
Sen ki bülbüle yurt, güle vatansın;
Sensiz doğup batan Güneş, utansın!
Bilinse İstanbul kimlere yardı,
Bulutlar yaş döker, sema ağlardı.
Kaç mecnun çölünde gördü serabı,
Anlatsın gerçeği Edirnekapı.

Efsunla içime yerleş ve uyu,
İstanbul, kanımın içinde büyü!

Güzelim İstanbul, cananım şehir,
Tek vadi içinde bir sürü nehir...
Kimi renksiz, kimi erguvanidir.
Amma her başkalık sana kanidir.
Bakınca görülür alem iç içe;
Bir ikindi vakti dalıp Haliç'e,
Seyrederken Bulgar Kilisesi'ni
Dinlesem huşuyla ezan sesini
Ve son bir kez daha; Allah-u Ekber...
Al beni koynuna ey nazlı dilber!

Hasretim sen oldun, vuslatım sen ol,
İstanbul, İstanbul, canım İstanbul.