İstanbul Bahar'ı Da Yutmuş

Yıllar önce tanışmıştık.
Bir arkadaş ziyaretinde
Sağolsunlar izzet ikram
Tam yerinde,
Sohbet desen en güzelinden
Ertesi gün sofralar kuruldu,
Mangallar tüttürüldü,
Benim gözüme ise birileri takıldı.
Ne mangaldaki etin
Nede ettiğim sohbetin tadı yoktu.
Benim gözüm hep o kıza takılıyordu
Sofrada hep en son oturuyor,
Etin sogumuşundan sunuluyor.
Kim bu dedim ev sahibine,
Eli ayağı durmaz,
Karnı ekmege doymaz,
Bir baş belası dedi.
Belli zaten belli dedim,
El ayak çekilince,
Şöyle bir yanına yaklaşdım.
Elimi omuzuna attım,
Kanadı kırık bir kuş gibiydi
Nerden geldin sen buralara dedim
Umutlar şehri istanbuldan dedi
Adın ne senin dedim
Burda besleme derler,
Ama benim gerçek adım
Bahar dedi. bahar.
Belkide hayatında,
Hiç baharı yaşamamıştı
Ya annen,baban dedim
Annem üç yaşındayken
Babamda bir kaç ay önce
Yar dediler yaren dediler
Kara yoprağa
Beni böyle bir başıma
Bıraktılar hayatta dedi.
Başka kardeşin dedim,
O umutlar şehrinde kaldı
Savrulduk işde
Kader dedi. kader.
Hayattan korkuyormusun dedim.
Sustu hiç konuşmadı.
Hafifce arkasını döndü,
Gözyaşlarını sakladı.
Ağlamak isdersen dedim
Hayır gözüme duman kaçtı dedi.
Bende aynı yalanı söylerdim dedim.
O senin yalanındı,buda benim dedi.
Yıllar sonra duydumki
Bahar istanbula dönmüş
Ne yazıkki o koca şehir istanbul
Bahar'ı da yutmuş.