İstanbul Ağlıyor Mu?

İstanbul ağlıyor mu ne?
Dayanamam yüreğinin yanmasına
Dayanamam yaşlarının akmasına
Söyle canım, derdin nedir?
Söyle yarim, dermanın var mıdır?

“Bin dokun, bin ah işit
Anlatsam bitmez sözüm
Dermanım mı, geçmez yaram
Söze hacet varm’ola?
Gözün açıp bir bak bana,
Gayrı bundan ala derd
Gayrı bundan ala acı var mı söyle?

Gözlerim değil yüreğim ağlar dostum
O sokaklarda kıvrılıp yatan benim insanım
O her gece yeniden ölen hayat kadınları
O bir kuru ekmeğin derdine düşmüş yaşlı adam
Yürekleri sönmüş milyonlarca ceset
Fazla söze ne gerek.

Bal idim, kattılar zehirlerini
Gül idim, koydular dikenlerini
Can idim, verdiler Azrail’i
Gayrı bundan ala derd
Gayrı bundan ala acı varm’ola?

Bir zamanlar umut vardı, soldurdular
Bir zamanlar sevgi vardı, öldürdüler
Bir zamanlar yürek vardı, gömdüler
Bu gördüğün ben değilim, ey insan
Bu gördüğün ben değilim, hep insan…

Sevgiyi paylaşmak varken, vurdular sevdaları
Gönül gözün açmak varken, açtılar kan yürekleri
Yüreklerle bakmak varken, şeytana uydu akılları
Bu gördüğün ben değilim, ben değilim, ah insan…”

Sustum, hiçbir şey diyemedim
Haklıydı canım İstanbul,
Haklıydı gülüm İstanbul
Gönül gözün açmak varken, açtılar kara kitapları
Yazdılar, yazdılar, yazdılar
Nice lekeler bıraktılar yadigar

Sevgi varken dökülecek,
Şimdi İstanbul kan ağlar
Yağmurlar mı, tek yadigar
“Bu gördüğün ben değilim,
Ben değilim, hep insan…”

Bu gördüğüm sen değilsin,
Sen değilsin hep insan…