İstanbul Acı Veriyor Artık
İstanbul acı veriyor artık,
Baharına sevinemiyorum.
En sevdiğim sahilinden geçerken,
Boğazım düğümleniyor.
Üsküdar'dan geçiyorum uzun zaman sonra,
Kız Kulesi ağlıyor bana,
Ben de ağlıyorum,
Göz yaşlarımız Eminönüne kadar akıyor.
Sonra bir martı geliyor uzaklardan,
Eyüp'ten selam getirmiş,ağlama diyor,
Biraz duruluyorum.
Beşiktaş'a geçiyorum bu kez,
Dolmabahçe, Ortaköy derken
Kendimi Yıldız'da buluyorum.
Ağaç kokularını içime çekiyorum güzel koruda,
Tarih canlanıyor ansızın ruhumda.
Seni hatırlıyorum yine,
Unutulmamış birşey ne kadar hatırlanırsa,
Ben de o kadar hatırlıyorum seni.
İstanbul acı veriyor yeniden.
Nasıl doyarım sensiz bir İstanbul'a
Nasıl geçerim Beyazıt'taki Çınar Altı'ndan Sultan Ahmet'e.
Zamanla belki diyorlar zamanla...
İple çekiyorum o zamanı,
Sensizliğe alışmış,
Mukaddes mavi gök altında dimdik,
Haydarpaşa'dan geçeceğim zamanı.
İple çekiyorum gülümsemeyi yeniden
Erenköydeki yaşlı teyşeye,
Yeniden sinirlenmeyi Boğaz'dan geçerken
Köprüdeki trafiğe.
Ama nafile,
İstanbul acı veriyor artık.
Ben ki o İstanbul'u seninle sevmiş,
Seninle kabullenmiştim.
Kayıt Tarihi : 28.4.2005 20:43:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Ben ki o İstanbul'u seninle sevmiş,
Seninle kabullenmiştim.
Sevgili nilüfer ,şiirinizde bana acı verdi..
Bende şöyle demiştim.
Ellerini tutdum,
Gözlerine baktım.
Yinede kandıramadın beni ,
İstanbul..
Seni bıraktım.
Sevgilerimle. gülden ışık
O dağların soylusu küheylan yolda kaldı.
Beton duvarda hapis, yayalam yürekte kaldı,
değil biz istanbulu istanbul bizi aldı.
Akrabalar el olmuş gözlenen yol yel olmuş.
İstanbul bizi aldı insanlık yolda kaldı.
Cenneti soldurmuşlar betonla doldurmuşlar.
İstanbul mahzendeki küflü tabloda kaldı.
İnsanların içi boş kim içlerini çaldı?
Fatihin sevgilisi sanattan geri kaldı.
Beyinleri çıkarıb samanla doldupmuşlar.
Yüreklerden sevdayı manukyanlarmı çaldı.
Bizi bizden calanlar ruhumuzuda caldı.
Boğazın hatırası truvalarda kaldı.
Çağlara ufuk açan çağ gerisinde kaldı.
İstanbul truvada bizede varoş kaldı.
Mehteranın haşmeti imdi gölgede kaldı.
Fatihe fatihayı bethhovndan devlet çaldı.
Şaiirin yüreğinde gerçek istanbul kaldı.
Yinede umutvarız yeni güne az kaldı.
Eşek meydanda kişner,atlara fayton kaldı.
Bizede gemileri gökten yürütmek kaldı.
Çağların anahtarı miras dedemden kaldı.
Pusatımı kuşandım bir tek besmelem kaldı.
Necati Gedikoğlu..
TÜM YORUMLAR (4)