İstanbul'a Sesleniş Şiiri - Kübra Gülbahar

İstanbul, adına uçurum diyebilir miyim?
Bir gün kalkacağımı bildiğim için,
Sende düşmekten korkmuyorum..!
Hiç bitmiyor yolların...
Gizli karanlıkların başlıyor geceleri
Yine de sabaha tüm masumluğunla uyanıyorsun
Seni affetmeye hazır, yalnız senle mutlu
Yığınla insan biriktirmişsin kendinde...
Kimileriyse senin açtığın kollar güvensiz diyorlar
Ben sana sarılmaktan hiç çekinmiyorum, İstanbul!
Biliyorum ki, geçmişin yorgunluğunu taşıyorsun
Bugünkü isyanlarında...
Halbuki bilmiyorlar! ! !
Sırrına varmaları için,
Hep bir yanı saklı tuttuğun büyüklüklerin
Ve sana kör gözlerle bakanlar için
Cömertçe gösterdiğin küçüklüklerin var...
Hiçbir şehir senin kadar adil olmadı
Yine hiçbir şehir kalabalığı senin kadar güzel taşıyamadı...
Üzerine yalnızlık yüklediğin, gözleri donuk bakan ama içinden nehirler akan
Sana aşık, yorgun bir yürek yaşatıyorsun kendinde...
Bana verdiğin dertlerden gocunmuyorum, İstanbul
Seninle yaşamaya başlarken,
Mutlaka bir bedel ödeyeceğimi söylemişlerdi bana..!
Bunlara hazırlıklıydım, yedi tepeli koca şehir..!
Senden özgürlüğümü istediğimde, benden çocukluğumu alarak,
Seninle her zaman bir takas oyunu oynayacağımızı öğretmiştin bana...
Off İstanbul, bugünde beni çok yordun
Düşünüyorum da...
Bana ne çok şey vermişsin...
Benden ne çok şey almışsın...
Yine de seni seviyorum...
Sende doğdum...
Sana söz veriyorum yine sende öleceğim İstanbul!