İstanbul'a Dâir

Dört mevsim, on iki ay; yağmur, kar, güneş, rüzgâr...
Hangi şehre yakışır -bilmem- İstanbul kadar?

Kışında ölüm fikri, yazında bitmez huzur,
Güzünde hicranların acı sesi duyulur.

Varlığından utanır onda her türlü sanat;
Ahenkli bir terkiptir: tarih, insan, tabiat...

Boğaz, mehtap bir yana; bir yana yedi tepe
Bir yana her tepede, her kurşûnî minare.

Yakar ruhu Eyüp'te türbe, servi ve çınar.
İncisidir Boğaz'ın, Kız Kulesi, Üsküdar.

Türklüğün görkemini aksettiren abide!
Muhteşem bir maziye timsal Süleymaniye.

Birkaç damla gözyaşı, avuç dolusu rahmet...
Güllerin sultanını saklar Karacaahmet.

Mavi bir bahar günü Emirgân, Çınaraltı...
Rüya gibi yükselir karşıda Hîdiv Kasrı.

Bir martının her kanat çırpışında incelik...
O mutalsım nakkâşın örgüsünden bir iplik.

Her milletten insanın toplandığı bir yapı...
Rengârenk bir görüntü çizer Kapalıçarşı.

Hercâî serserilik adından anlaşılır.
Beyoğlu'nda kapılar sahte yaza açılır.

Yarım kalır bir şeyler bu şehirde daima.
Sarıyer'de gezerken gözlerde tüter Ada.

Kimliğidir bu kentin, gri bir renk bir de sis.
Haliç'te bir tekneden yamaca vuran akis...

Her adımda ruhlara hüzün veren bir koku...
Özlemdedir geçmişle bir olmanın arzusu.

Havası, insan ruhu ölçüsünde karışık.
Sırra vâkıf olanla o nisbette barışık.

Ezelî kaderidir sonsuza dek sevilmek.
Perçeminin telleri kaç mecnuna bir ilmek.

Öyle bir sevda ki bu, anlatılmaz, yaşanır.
Onda bütün duygular bir sel olup boşanır.

Ekmek kadar mukaddes, genç kadın misali şuh...
Ya maddede boğulur, ya manayı bulur ruh.

Allah'ın, peygamberin müjdelediği belde!
Sendedir şairlerin araladığı perde.

Kalem ve kâğıdımın hedefi bu perdedir.
Hissi, fikri, hayali ifade bu yerdedir.

Seviyorum senin ben her şeyini İstanbul.
Sen bana hem annesin, hem sevgili İstanbul.