İstanbul Şiiri - Sevilay Saban

Ağladım günlerce sana geleceğim diye
Yalvardım babama izin ver diye
Babam ermiş adam vesselam
Vallahide, billahide
Ağzından sadece bu sözler çıktı
'Gitme oğlum kaybolursun'
O zamanlar bu lafa çok gülmüştüm
Büyük sözü dinlemeyen çeker çilesini
Ah İstanbul ah neydim ne oldum
Sayende aileden oldum
Gelen bin pişman, gelmeyen bir pişman
Ne o kasvetli havana
Milyonlarca insanı sığdırdığın toprağına
Binlerce yıllık tarihine
Görkemli muhteşem binalarına
O güzelim denizine, köprüne
Müzelerine, camilerine, parklarına
Buram buram kokan balık ızgarana
Artık aldanmıyacağım
Ben seni tanıdım hemde en acı yanını
Biliyormusun ne ümitle geldiğim
Bu muhteşem şehir gitmiş
Yerine insanların kaybolduğu
Büyük bir bina yığını gelmiş
Ah İstanbul Ah
Ben ne ümitler ne hayallerle geldim
Bak ben işsiz, avare avare
Dolaşıyorum sokaklarında
Çevreme bakıyorum, kimseyi tanımıyorum
Hep yabancı çehreler, gülümsemeyen yüzler
Nerde istanbul insanı
Bağrına bastığın onca insana artık yetmiyorsun
Ah istanbul sana artık aldanmıyacağım
Beni kandıramassın
Ben sana aşık olduğumda
Yeni yetme toy bir delikanlıydım
Sayende şimdi büyüdüm