İstanbul Şiiri - Aylin Kalayciyan

Bilemedi...
Işıl ışıl parlayan duru mavi gözlerinin
Bir gün solacağını,
Aydınlık ufkunun üzerine puslu perdenin çökeceğini
Ve duruluğunun yiteceğini,
Kimseler göremeyecekti artık
Gecenin karanlığında yakut ve zümrütlerinin kırpışmalarını.

Bilemedi...
Bazen ipek gibi durgun
Bazen de haşin dalgalı saçlarının derinliklerini
Artık kimsenin göremeyeceğini,
Gece balıkçılarının
Mazot halelerini yakamoz sanacaklarını.

Bilemedi...
Güzelliğini görmek için akın akın gelen insanların
Onu pervasızca yiyip tüketeceğini,
Altın taşından, toprağından eser bırakmayacağını,
Ve artık her sabah
Yaşanmaz olduğunu yüzüne vuracaklarını.

Yaşlıydı gözleri,
Köşesinden izliyordu sadece
Bir zamanlar hayran oldukları melikeyi
Şimdi hor gören gözleri.
Oysa o gönülden, meccanen sunmuştu
Tüm zenginliklerini, güzelliklerini.

Hiç bu kadar derinden yaralanmamıştı,
Asırlar boyu savaşlar, afetler görmüştü,
Depremlerde yıkılmamıştı
Hiç bir şey bükememişti boynunu bu kadar,
Asaleti kurtaramamıştı onu,
Göğüs geriyordu yine de
Hala terk edilmemişti.