İstanbul Şiiri - Sebahattin Yıldırım 2

Her on yedi yaşta İstanbul vardır
Şimdi her şehir İstanbul biraz
İstanbul, bunca hayale dardır
İstanbul sefil, İstanbul maraz

Her yanı her yönü keşmekeş
Mat bakışlarda maişet kaygısı
Bir yanda leş kargaları öte yanda leş
İstanbul boyun borcu, alın yazgısı

Her köşe dönüşte ayyaş sokaklar
Cinsiyeti belirsiz kaldırımların
Her sokakta onlarca katlı sokaklar
Hiç tadı kalmamış komşulukların

Ve çocuklar sokakları fetheder
Fatihler yüz üç numaralı dairede
Dimağları kaldırımlar zay’eder
Kaç rüya vardır şu dört metrede

Dar sokaklar göklere çıkmış
Nerede başlar semaların mavisi
Kuşlar yüksek çatılara sıkışmış
Kuşlar mıydı özgürlüğün râvisi

Ah! İstanbul çehrene ne oldu
Her yanın demirlerle örülmüş
Toprağında kaç İstanbul soldu
Bu yerin altında kimler gömülmüş

Koca şehir, koca ülke İstanbul
Ne değeri var söylenenlerin
Ne olursan ol değerin bir pul
Takipçisi bitmez hiç gidenlerin...

Fatihin bir yudum su, Eyübün nefes
Sarayların cennet kapısı camilerin nur
Tarihin mirası bir tek, gerisi abes
Nice yakarışlar böyle durulur.

İstanbul! Yedi tepeli güzel! Dersaadet
Nice mecnunların Leyla'sısın sen...
Her çirkinliğin altında başka zerafet
Senle hayat bulur sensiz yok bu ten

Sana olan sevdadan bende bu sitem
Gözleri açık seyrettiğim rüyamsın
Ben ne dediğini bilmez meftun bir adem
Bir tek sen kal İstanbul! Gerisi yansın...

Meftuni