İstanbul Şiiri - İdris Elibol

Tutarken ellerini beyaz martılar
Mavi suların yaşım oldu İstanbul!
Minarelerin diz çöküyor tutkuma
Ay akşamın şiirim oldu İstanbul!

Gölge düştü başına iki kıtadan
Toprağına susadı bu ten, tende can
Derya sende ab-ı hayat, ben feveran
İçtikçe susadım, kandıkça İstanbul.

Bir ağıt saklamışsın dudaklarına
Ağlıyor gibisin yangın ortasında
Tutuşmasın yürek, ne olur ağlama
Yerine ben ağlarım, sen gül İstanbul.

Ağır bir ayak çiğniyor coğrafyanı
Lodoslar yalıyor mavi saçlarını
Martılara vermişsin gönül tahtını
Bir köşke iki sultan sığmaz İstanbul.

Üsküdar oluyorum birden koynuna
Ekildim palmiye gibi yollarına
Dizilmek için gözlerim kollarına
İnci mercan oldu görmüyor İstanbul

Yiğitlere heybetinden bir ah düştü
Camilerde alınlara selah düştü
Gözbebeğime tarihten felah düştü
Bu garip aşığın zârı, kâr İstanbul!