İstanbul Şiiri - Yaşar Karaman

Fethin beşyüzüncü yılı, sekiz yaşımdaydım
Babam Zonguldak' dan vapura bindirdi bizi,
Gece boyu, güvertede, heyecandan uyuyamadım
Hiç böylesine sevmemiştim, Karadeniz' i

Şafağı bekliyordum, uzakta ışıklar yanıp, sönüyordu,
Babam dedi: Rumeli Feneri' dir, şu gördüğün sağdaki
Soldaki de Anadolu Feneri,
Birazdan göreceksin boğaziçini.

Oğlum, bilir misin bu şehir,
İki kıtanın üzerindedir,
Yani İstanbul, Asya ve Avrupa' nın
En romantik biçimde buluştukları yerdir.

Beşiktaş göz kırpar Üsküdar' a her akşam
Ortaköy' e rüzgarlanır, Çengelköy' ün gülleri
Bebek, Kandilli' ye serenat yapar,
Kanlıca' yı okşar gibi, Emirgan' ın elleri.

Tarabya, Beykoz' a söyler en çapkın şiirleri
Büyükdere aşıkların yeridir,
Sarıyer' de akşamları, piyasa vakti
Gönül şarkıları söylenir.

Kavak' lar mütevazi bekler hep sizi,
Biralar buz gibi, midyeler leziz,
İstanbul' a biran evvel kavuşmak için,
Çılgın gibi çırpınır hep Karadeniz.

İstanbul bu, dile kolay, yedi tepeli şehir,
Unuttum sayısını, kaç kapıdan girilir,
Taşı, toprağı altındır derler,
Çalışırsan eğer, sana da verir.

Tarih mi istiyorsun, tekmil bu şehirdedir,
Şu gördüğün büyük kule Ceneviz işidir,
Jüstinyen Ayasofya' yı yapmış, Sinan kıskanmış,
Asırlardır İstanbul, doğurgan bir dişidir.

İşte Süleymaniye, Koca Sinan' dan eser,
Fatih' de camiinin yanında yatar Sultan Mehmet,
Yeni Cami köprüyü bekler, İstanbul'a hoş geldin der,
Altı minaresiyle yücelir Sultan Ahmet.

Topkapı sarayı' nda yaşarsın Osmanlı' yı
Dolmabahçe' den selam olsun cumhuriyete
Kasırlar, bahçeler, o güzelim yalılar,
Senden eser kalacak ebediyete..

Babam öldü, sonra ben İstanbul' a yerleştim,
Çalıştım, çabaladım, arada bir eğlendim,
Bazen karargah kurdum Asmalımescit' e,
Rakı içtim, nöbetçi şairlerden şiir dinledim.

İkinci kadehten sonra sanki Vivaldi
Tepemde gıcırdayan roman kemancı
Usta yap bir hicaz derdim, ağlamak için,
Bir virtiöz edasıyla başlardı:
'Közfezdeki durgun suya bir bak, göreceksin'
Şarkı biterdi, başkasına geçerdi,
'İstanbul' u sevmezse gönül, aşkı ne anlar'
Sarhoş ederdi beni İstanbul' lu şarkılar...
Bir semtine ömrünü vermiş Yahya Kemal,
Münir Nurettin bu mısraları enfes bestelemiş,
İstanbul şarkıları dilden, dile söylenmiş.

Yüce sevgililer romanlarda yaşarmış,
En yüce sevgiler de İstanbul' da başlarmış.
Oysa ben, sadece İstanbul' u sevdim.
Nisanda erguvanlar açardı, umutlanırdım,
Eylülde yağmurlar başlar, sanki küserdin
Peşinden avare dolaşırdım sokaklarında,
Bana uykusuz geceler, kederler verdin.

Baktım ki; umut yok, bu böyle olmayacak,
Sonu yoktu bu aşkın tuttum evlendim..
Kızım ve oğlum İstanbul' da doğdular,
Ne mutlu onlara ki; İstanbul' lu oldular.
Yıllar ne çabuk geçti, artık yaşlandım
Fakat, gönül mangalım küllendi sanma sakın
Ve sakın gücenme bana vafalı eşim
Bir zamanlar ben seni İstanbul diye sevdim.

Çocuktum, İstanbul' u önce babam anlattı bana
Büyüdüm, İstanbul' u yaşadım, ona vuruldum
İstanbul' da ihtiyar
Ama bahtiyar oldum.

Tüm dünya ozanları methiyeler de yazsa,
Tüm dünya ressamları seni tuvale dökse,
Tüm orkestralar senfoni bestelese,
Hepsi havada kalır
İstanbul anlatılamaz ki; yaşanır...