İstanbul Şiiri - Sevilay Emirza

Karanlık umutlarımı taktım ve çıktım.
Niyetim neydi?
Bilmiyordum.
Belki yüzleşmek belkide tekrar hissetmek hissettirmekti.
Sırrımı hiç kimseye söylemedim,
Belli etmedim kendime bile.

Uzaktayken'acı' acı olduğunu bile unutuyormuş,
Şu koca şehirde olmak ise daraltıyormuş dünyayı.

Yaş var şimdi gözümde,
Bana ve İstanbula ait.
Koca yürekli İstanbula.

Yüreğimi sunmak istiyor ve sunuyorum bu yürekli şehre.
İnadımı,
Arzumu,
Coşkumu ve acımı.
Hoşçakal deyip kaçarken bile
Gizli dünyamı sunuyorum ona.
Kendime söylediğim tüm yalanlarımı ve en içten gerçeklerimi...
Kabul et.