İsmail Hayal Şiirleri - Şair İsmail Hayal

Yüreği taş kesmiş kurumuş izan,
Bir öte âlemde kurulmuş mizan,
İhanet sarmalı çürümüş düzen,

Sen ki ağlamazsan, anlayamazsın.
Sen ki anlamazsan, ağlayamazsın.

Cennet vesilemiz yanan özümüz,
Şafakları söken gören gözümüz,
Besbelli menzile varan sözümüz,

Canda can ötesi anam değil mi?
Biz yanmadan evvel yanan değil mi?

Bir uzunca destanı yazayım dostlar size,
Anılarda gözyaşı öyle başlayım söze.

İşte Arafilboyu ömrümün özel yanı,
Bu destanı oku ve özünü güzel tanı.

Temiz toplum olmak için,
Ar yağmalı kardan önce.
Ve doğruyu bulmak için,
Ar yağmalı kardan önce.

Oğuz Han dedemden bir nesil boyu,
Dört bir yana huzur, verenlere bak.
Ertuğrul Gazi'den türeyen soyu,
Yunus dergahında, erenlere bak.

Osman Gazi çıktı devleti kurdu,

Her türlü melanet ihanet sende,
Göbeğin haylice kat kat ensende.
Yediğin haramlar durur kasanda,
Ondan sonra kalkar kar mı beklersin.

Mazluma zulmedip ahın alarak,

Çekildi gönlümün med cezirleri,
Ne yana savurdu yâr beni beni.
Bu kara toprak ki yer güzelleri,
Narına kavurdu kor beni beni.

Aradım teselli yoktur dediler,

Kulak ver sözüme dinle sen beni,
Sebepsiz bir lokma yenmez bilesin.
Ve haram kezzaptır tüketir teni,
Her kelam mecliste denmez bilesin.

Yalana sığınma iyi tart sözü,

Gül dalına diken doldu,
Açan açtı solan soldu.
En nihayet olan oldu,
Yaban ele götürdü ya.

Gölgem diye sarıldığım,

Bu gençlik bizim mi neler oluyor,
Besbelli insanlık bir bir ölüyor.
Bizleri hangi el kimler bölüyor,
Böylesi gençlikten utanıyorum.

Bu gençlik bizim mi küfürler dilde,