İsmail Hayal Şiirleri - Şair İsmail Hayal

Ne kadar okusan kitap devirsen,
Özünü bilirsen bilirler seni.
İlim deryasında kalem çevirsen,
Sözünü bilirsen bilirler seni.

Mazluma el verip küssen zalime,

Gül dalına diken doldu,
Açan açtı solan soldu.
En nihayet olan oldu,
Yaban ele götürdü ya.

Gölgem diye sarıldığım,

Yürüdüğün yolda engeller yoksa,
Menzile varılmaz böyle bilesin.
Etrafta dost değil düşmanın çoksa,
Hesaplar görülmez böyle bilesin.

Adalet ararsan doğruyu ara,

Bu gençlik bizim mi neler oluyor,
Besbelli insanlık bir bir ölüyor.
Bizleri hangi el kimler bölüyor,
Böylesi gençlikten utanıyorum.

Bu gençlik bizim mi küfürler dilde,

Zaman ince dantelâ, tarihe yorgun bakış,
Gümüş kızın dilinde içli ağıtlar yakış.
Hak deseni Karaca, ilahi nurlu nakış,
Zigana yüreğimde, boran olur bu şehir.

Harşit Çayı misali akarak varır düze,

Ömrün başı işte, sonu da yakın,
Kırma dünya için, insanı sakın.
Beşikten mezara, iyice bakın,
Ömür dediğimiz, yalan değil mi?

Sabreden kazanır nihayetinde,

Altmış dokuz yılı Mayıs ayında,
Yirmi üçüncü gün bir dağ köyünde.
Hamal Hoca Ahmet Hayal soyunda,
Annem Halime’den doğmuşum işte.

Tozlu yollarında oynadım koştum,

Kaldır İslam’ı Rabbim, kaldır düştüğü yerden.
Zalime fırsat verme, mazlumu koru şerden,

Gönder ebabilleri, semada ellerimiz,
Seccadeler ıpıslak, niyazda dillerimiz.

Her canlı olanın topraktır soyu,
Beşikten mezara varıyor boyu.
Kimine toz pembe kimine koyu,
Görmüyor varını gözü dünyanın.

Ağlatır bir zaman ibret aldırır,

Ezelden ebede emanet sana,
Her daim doğrudan ol haktan yana.
Şehadet onurdur iç kana kana,
İmanı canından aziz bil evlat.

İmanın var ise imkânın vardır,