Nereye koşarsan koş,
Hep aynı mesafede aşk.
Soğuk bir ocak gününde ilkokulun,
Tebeşir beyazıyla vurgulanmış kar.
Altı çizilmiş,
Ve tırnak içine alınmış utangaçlıkların başkenti;
Denizleri dolduran
Belki göz yaşları,
Yoksa boşuna mı
Yaşlarda bu tuz tadı...
Ya çöller,
Ağlayamayanların
Mürekkep ağlar kalemim,
Ağlar ağlar, gözlerim uykuya kaçar.
Kömür kusar mendiline yoldaşım,
Rüştüm, arkadaşım,
Yüzüne kara islenmiş Zonguldağım.
Saçların kadar sarı bir güneş bekliyor seni;
Bilmediğim bir şehrin caddelerinde yürümek gibiydi seni sevmek;
Korkuyla, endişeyle ve merakla, hiç bilmeden.
Yolumdan eminsiz, kaybolmaya hazır.
Korkulan başa gelir denir hep,
İş işten geçti, uzaktım eve.
Terketmedim şehri, altımdan kayıp gitti.
Gözü tutmamış baharın,
Gelmekte olan kışı.
Yapraklar can havliyle,
Dallara sarılmaya devam ediyor.
“Her ölüm
Ben öylesine tutuldum ya sana bir güneş gibi,
Sana gökler, rüzgârlar deli olurken haddim ne?
Şu gök yalnız seni örter sakınmak için güzelliğini.
Rüzgâr tenine değmek için yanıp tutuşurken;
Benim ona karşı gelmeğe gücüm yeter mi?
Nasıl da kıskanırım saçlarının arasına giren o zarif ellerini.
Ve tüm urbalar bürünmüş çıplaklığı,
Her savaşın vardır muzaffer kumandanı;
Amma yoktur her ölümün bir şânı,
Anca onurla taçlandırırsın sefil bir yaşamı.
Bir de düşecekken ölüm sarılıvermiş yaşama;
Umut doğmuş ikisinin arasında,
Öylesine sevinç duyuyorum hayranlıkla izlerken seni;
Korkuyorum ardından, zaman kaybeder diye servetimi.
Sonra diyorum birden, o bilmeli beslediğim sevdayı,
Amma anca bakarak doyururum bu hep sana aç sevdamı.
Gün be gün artar sana olan aşkım,
Öyleyse diyebilir miyim en çok bugün sevdim?
Tüm bu yerler, tüm bu gökler gözlerime süzülürken;
Onlarca can, onlarca dünya koşup da bana görünür; sesini duyururken.
Sen de tüm kanınla, canınla pırıl pırıl gözlerime serpilebilecek,
Efil efil bedenime esebilecek,
Ve varlığının heyecanıyla varlığımı altüst edebilecekken;
Binbir fikir doğar da ölür sefil aklımda.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!