Mesela gökyüzü susuz kalır
Dökerken yapraklarını ağaçlar
Bu kuraklık neye gebedir bilinmez
Bir çiçek açar, ta uzaklarda
Suyunu getirir rüzgar
Döker, bir uca salınmış köklerine sevdanın.
Her yerde, her şey de karşıma çıkarıyor kader seni, bilmiyorsun
Bir kış meyvesinin kabuğunda
Kokusunda
Tadında
Acı bir tat damaklarımda
Soyulmuş, çırılçıplak
Kimden sorsam aşkının artıklarını
Tren raylarının demir tıkırtısından
Geliyor koca yürekli adam
Simsiyah
Bozarmış öfkeden
Beklenen kim di?
Bir gün sana son şiirimi yazacağım
Haberin olmayacak.
Bir gün sessizce gideceğim
O kadar yokum ki sende
Haberin olmayacak.
Ve ben biliyorum
Saçlarının ayrımında yeşerir çiçekleri ömrümün
Ve ben tohumlar ekerim sevda tarlalarına.
Sen misin baharının muştusu gönlümün, değil
Bense dualar ederim bensiz yarınlarına.
Konmazdı pencereme güvercinler, sakalar
fakat,
gülüşüne
güzelliğine şaşıracak ne vakit, şair
aklı saçlarının tellerinde
kalbi gözlerinin derinliğinde
Kadın defterine ağlıyor
Kaleminden dökülen rengi ağarmış
Bir çiçeğin solmasına münhasır çizgiler çizen
Mürekkebini bilmeden.
Ruhuyla oynuyor karanlıklar
Gündüzden, geceden.
Beni gecelerden sıyırdılar
Zemherice bir ayazın şafağına attılar yüreğimi
Oysa yüreğim ısıtırdı karanfilleri
Artık üşüyor avuçlarımdaki çizgiler bile
Uyusam dolacak içime buzullar
Uyansam akacak ruhum toprağa
Uyanıyorum uykulardan
Bir şafak vaktinin
Alaca kızıllığında
Kendimi arıyorum
Yalpalamasından belliydi ruhumun
Ya takılıp düşecekti
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!