İsmail Altın Şiirleri - Şair İsmail Altın

Bugün ağladım. Sır’dan daha sır bir aşk’ın, Beyhude çırpınışlarına. Aralıksız devam eden bir duanın, Takılıp kaldığı an’dım bu gece. Aklıma takılan gözlerinin yeşiliydi, Sığ bir okyanus berraklığıyla. Bugün ağladım. Aşk’tan daha aşk bir duygunun, Öksüz kalışına. En güzel gülücüğün, En soluk gamzesiydim bu gece. Okuduğum, başlamadan biten bir öyküydü, Bitmemesi gerekirken apansız. Bugün ağladım. Yalnızlıktan daha yalnız bir hayatın, Ete kemiğe büründüğü hale. İçli bir şarkının, Bitmeyen yakarışıydı boğazımda düğümlenen. Senli sevdalardan uzaktım bu gece. Sensiz hayallere yakın, Boş bir dünyanın doldurulamayan tarafıydım… Bugün ağladım. Sensizlikten daha sensiz bir günün, Doğuşuna ve yine sensiz batışına. Hisli bir şiirin, En yoksun dizesiydim; aşktan, sevgiden. Kalbime saplanan gökyüzünün, En yalnız yıldızıydı bu gece. Boşluğa inat parlayan duruşuyla. Bugün ağladım. Karanlıktan daha karanlık bir gökyüzünün, Üzerime çöken yorgunluğuna. Sitemli bir bakışın, En boş anıydım bu gece. Gözümde parlayan sensizliğin ıslaklığıydı, Gözyaşı misali, vakur süzülürken yanaklarımdan. Bugün ağladım. Zehirden daha zehir bir sigaranın, Gri dumanında uçup giden hayaline. Dumanlı bir havanın, Ürperten gölgesiydim bu gece. Sözlerime doldurduğum korkmadan sev deyişlerimdi, Duymazdan gelinirken seni haykırışlarım. Bugün ağladım. Güzelden daha güzel bir gülün, Kokusuz kalışına. Çokça manası olan bir sözün, En yüreksiz izahıydım bu gece. Dilime dolanan iki kelimeydi seni seviyorum, Bir dağdan yankılanır edasıyla. Bugün ağladım. Sırra, Aşk’a, Yalnızlığa, Sensizliğe, Karanlığa, Zehir’e ve Güzel’e. Sır dolu bir aşk’ın, Yalnız kalışıydım bu\gün\gece; Sensizlikten ve karanlıktan kurumuş Zehirli bir dikenin, En güzel acısıyla… İsmail ALTIN

Sanki yoksun, hiç olmamışsın gibi…
Seher yeli pencereme vurmakta,
Sessiz ve yılgın bir nefes gibi,
Özlem gibi,
Düş gibi…

Zaman durmalı gözlerine bakarken,
Okumalısın şiir gibi seni sevdiğimi...
Şehrin tüm kalabalığı sen olmalısın
Ve ben olmalıyım yalnız kalan gözlerinde...
Hiç yalnız kalmayacakmış gibi sevmeliyim seni...
Prangalanırken gözlerim gözlerine....

Yolların kesik kesik çizgileri gibiydi aşkın.
Bir beyaz senin gibi
Ve bir zift karası ümitlerim gibi..
Çok uzaktayım burada
Senden, benden…
Seyreyledim yolları,

Vedaya dört kala gözlerim;
Hafif nemli
Ve ay parlaklığında damlar gözyaşım
İçimi titreten havanın
Sisli akşamına...
Bugün sevgilim yollar,

Tenin tene değmesi mesafeleri aşarak
Teninin tenime değmesi.
Hiç üşümeyecekmiş gibi bedenim
Ruhum çoktan alev aldı.
Titrerken vücudum
Duru güzelliğin saflığı haykırıyordu, ürkek.

Belki de;
Çocukluğumun eksik kalan parçası aşk...

O yüzden şimdi;
Ufak tefek davranıyorum...

Sen, kalbimin sürgün yeri;
Dağlar ezilir, sana doğru yürürken
Yollar bir kaç adım...
Aşk yakarken ruhumu, güneşten ziyade
Ben bu sürgünde sadece sana susarım...

İçten bir gülüş,
Her defasında heyecanla duyulması beklenen bir ses
Ve bir kaç resim...
Seni görmeden,
Sıcaklığını hissetmeden yazıyorum...

Gözlerine yazıyorum.
Oysa ben hiç görmedim gözlerini...

Bu şiirde en çok gözlerin var
Gülüşün de tabi
Bir de sözlerin.