İskit Aşk Öyküsü Şiiri - Haluk Şan Dikmen

Yıl,milattan önce altıyüzotuzbeş,
Sütü gelmiş ana gibi bonkör deniz…
Karadeniz nîce fedâkârlığa eş,
Karasuların kuzeyi hayli semiz…

Tolunay kıyıda,kasabada yaşar,
Küçük teknesiyle uzaklaşır atası…
Her sabah yüreği endişeler aşar,
Düşlerini zapteder anılar…

Zamanla barışınca denize uçar,
Bir olta ile yarıverir karnını…
Sarı saçları küsmüşçesine uçar,
Varıp toplar denizin çocuklarını…

Saçları saklıyor hâtıralarını,
Bir sene önce göçtükleri “Aral”ı…
Atların çektiği arabalarını,
Tekerlek izlerini örten zamanı…

Tolunay hep bıçkın Alper’i düşünür,
Birlikte göçtükleri yoldaş oğlunu…
Özleyince yüreği çırçıplak üşür,
Bekler toy yavuklusunun,uz yolunu…

Alper’in oğuşu konmadı buraya,
Dolaşıp dururlar atlı arabayla…
Bâzen göçerler bu kasabaya,
Göç yolu güler,Alper’le Tolunay’a…

13.10.1991